بازشناسی معنا یافته تجلی نور و رنگ در محیط های بیمارستانی از منظر روانشناسی محیط

روانشناسی محیط، مطالعه ایی پیچیده بین مردم و محیط اطراف شان می باشد، که با شاخه اصلی روانشناسی تفاوت دارد زیرا به محیط فیزیکی روزمره می پردازد از لحاظ فیزیکی، نور و رنگ به یک طیف تابشی منحصر به فرد تعلق دارند. اگر چه در بسیاری از تحقیقات، این نکته مورد توجه قرار نگرفته است. زمینه معماری، ترجیح می دهد هردو جنبه را به طور جداگانه بررسی کند. این علم چارچوبی از نقطه نظرات، تحقیق ها و فرضیات را فراهم می آورد که می تواند به ما در درک بهتری از روابط متقابل انسان و محیط اطراف، کمک کند. انسان آفریده نور است و بقای او در گرو نور می باشد، نور نه تنها به شناخت محیط اطراف منجر می شود، بلکه نمی توان نقش و تاثیرات آن را در سلامت جسمی و روحی انسان نادیده گرفت. نورپردازی ترکیبی از علم و هنر است که با به کارگیری درست انواع طبیعی و مصنوعی آن در طراحی و ایجاد فضاهای مطلوب بیمارستانی در جهت افزایش ارتباط و حفظ سلامت تن و روان و ارتقا کیفیت زندگی بیماران و کارکنان بیمارستان عمل می کند. نورپردازی و استفاده از رنگ های مناسب در فضای بیمارستان سبب تنظیم چرخه بیولوژیکی بدن، شفافیت وضوح بصری در محیط، کاهش خطاهای شغلی، کاهش زمان بستری و احساس درد در بیماران، کاهش احساس افسردگی، افزایش احساس مثبت به محیط بیمارستان و دیگر موارد می گردد. در طراحی و نحوه به کار گیری نور و رنگ و ابزارهای روشنایی در محیط های بیمارستانی، شناخت صحیح نیازهای بیماران و کارکنان و تعریف مناسب فضاهای مختلف بیمارستانی مانند فضاهای ارتباطی از اهمیت خاصی برخوردار می باشد. در این مقاله سعی شده است، جایگاه نورپردازی و رنگ و چگونگی به کارگیری درست آن توسط طراحان در بیمارستان ها به طور عام مورد بررسی قرار گیرد. لذا در پژوهش حاضر با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و رویکرد توصیفی، به درک و اهمیت این موضوع پرداخته می شود.

Keywords:

روانشناسی , محیط بیمارستان , بیماران , کارکنان , رنگ , نور