بررسی ابعاد نظری تاب آوری با رویکرد توسعه پایدار شهری

اص.لی که امروزه در تدوین خط مشی های مدیریت و برنامه ریزی کلانشهرها به چشم می خورد غالبا حول محور تامین نیازها و خواسته های گروه های ذینفع بشری شامل شهرستان ، فعل و افعالات بازار، سازندگان و دولتمردان می باشد و آنچه در این میان نادیده گرفته می شود آستانه های محیط زیستی و ظرفیت تحمل اکوسیستم بستر در مواجهه با خیل عظیم ورود ماده و انرژی و تغییرات کاربری زمین و زایدات حاصل از فعالیت های شهروندان می باشد. بقای شهرها به عنوان سیستم های اجتماعی اکولوژیکی وابسته به منابع طبیعی و خدمات اکوسیستمی است که از آن بهره می گیرند و برای بقاء خود مصرف می کنند، در نتیجه درک تاب آوری در محیط زیست شهری نیاز به درک بین رشته ای و تحلیل در مقیاس های مختلف دارد. زمانی که شهر به طور همزمان قادر باشد تا توازن بین عملکردهای اکوسیستمی و انسانی برقرار کند، انعطاف پذیر باشد، قدرت انطباق در شرایط عدم قطعیت و رویدادهای غیر منتظره داشته باشد، فرصت های موجود و بالقوه را حفظ و روی آنها سرمایه گذاری کند، در آن صورت تاب آور است. کاهش تاب آوری در شهرها باعث افزایش آسیب پذیری در سیستم شهر شده و اختلالات و شوک های هرچند کوچک باعث بحران می شود. لذا با توجه به اهمیت موضوع این تحقیق به دنبال ارتقای دانش نظری در حوزه تاب آوری محیط های شهری و بررسی لزوم تاب آوری اکولوژیکی شهری به منظور استقرار کاربری در راستای توسعه پایدار شهری می باشد.

Keywords:

تاب آوری شهری , توسعه پایدار , اکوسیستم , محیط زیست