رابطه بین سبک های دلبستگی به خدا و شادمانی با هدفمندی درزندگی دانشجویان

هدف پژوهش حاضربررسی رابطه بین سبک های دلبستگی به خدا و شادمانی با هدفمندی زندگی در دانشجویان موسسه آموزش عالی خراسان بود . بدین منظور از جامعه آماری560 نفری دانشجویان ورودی93-94نمونه ای متشکل از260نفر 51 نفر زن و209 نفر مرد )به صورت تصادفی طبقه ا ی انتخاب گردید.برای بررسی روابط بین متغیرها از سه پرسشنامه سبک های دلبستگی به خداکرک پاتریک2002 و شادمانی اکسفورد(1999) و هدف در زندگی گرامباف و ماهولیک1969استفاده شد. برای بررسی فرضیه های پژوهش از روش رگرسیون چند متغیری با معدل همزمان و تحلیل واریانس و همبستگی پیرسون استفاده شد.نتایج پژوهش حاصل نشان داد بین دلبستگی ایمن به خدا و شادمانی با هدفمندی زندگی در دانشجویان رابطه مثبت و معنادار و بین دلبستگی دو سوگرا به خدا و دلبستگی اجتنابی به خدا با هدفمندی زندگی در دانشجویان رابطه منفی و معنادار وجود داشت. همچنین متغیرهای سبک های دلبستگی به خدا و شادمانی توانایی پیش بینی معنادارهدفمندی زندگی در دانشجویان را داشتند. علاوه بر آن بین میزان هدفمندی زندگی در دانشجویان زن و مرد تفاوت معناداری وجودنداشت .با توجه به مقدار همبستگی ،می توان گفت آنچه رابطه بیشتری با هدفمندی زندگی در دانشجویان داشت ،شادمانی می باشد یعنی اینکه افراد به طور کلی چقدر کیفیت زندگی خود را مطلوب ارزیابی می کنند . نتایج ،حاکی از رابطه مثبت و معنادار شادمانی با هدفمندی زندگی در دانشجویان بود .

Keywords:

سبک های دلبستگی به خدا , شادمانی , هدفمندی