اثرات شنا بر رفتاراضطرابی، افسردگی در موش های متولد شده از مادران مورفینی در دوره بارداری

مواجهه با مورفین در دوران جنینی یک عامل خطر برای نواقصعصب شناختی و رفتاری در فرزندان است. پژوهش های اخیر نشانداده اند که ورزش اختیاری توسط مادر باردار، اضطراب ناشی ازوابستگی در دوران پیش از تولد در مدل حیوانی را در توله موش هاکاهش می دهد. بنابراین هدف مطالعه حاضر این است که نشاندهیم آیا ورزش شنا توسط مادران باردار وابسته به مورفین، اضطراب،افسردگی را در بچه های آنها کاهش می دهد. موش های بارداردوبار در روز به مدت 8 روز (روزهای 11 تا 18 بعد از لقاح) با تزریقزیر جلدی مورفین دچار وابستگی شدند. تمرین ورزشی شنا نیز با60 دقیقه در روز و 5 بار در هفته از روز 11 تا 20 بارداری انجام شد.سپس توله موشهای متولد شده در ماز بعلاوه ای شکل مرتفع ،تست ترجیح ساکاروز و مدل حیوانی مصرف اختیاری مورفین موردارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که فرزندان موشهای شناگروابسته به مورفین، مدت زمان بیشتری را در بازوهای باز گذراندند،همچنین تعداد دفعات بیشتری به این بازوها وارد شدند (P<0/01) وهمچنین سطح بالاتر ترجیح ساکاروز را نسبت به گروه گواه داشتند( P<0/01). ما نتیجه می گیریم که ورزش شنا منظم مصرف اختیاریمورفین، اضطراب و افسردگی را در توله موش های متولد شده ازمادران شناگر وابسته به مورفین کاهش میدهد. بنابراین ورزش شنامی تواند روش مناسبی برای بهبود برخی از پیامدهای خطرناکرفتاری ناشی از وابستگی به مورفین، در نسل های بعد باشد.

Keywords:

شنا , وابستگی پره ناتال , اضطراب , افسردگی