رابطه پایبندی به نماز و نگرش مذهبی با تحمل پریشانی در دانشجویان

هدف مطالعه حاضر بررسی رابطه پایبندی به نماز و نگرش مذهبی با میزان تحملپریشانی در دانشجویان بود، گروه نمونه شامل 935 نفر از دانشجویان دانشگاه شیراز بودکه به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه نگرشسنج مذهبی خدایاری فرد (1392) و مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005)بود، یافته های حاصل از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی حاکی از آن بودکه همبستگی مثبت معناداری بین تمام ابعاد نگرش مذهبی با تحمل پریشانی(P<0/001) وجود دارد و ابعاد نگرش مذهبی در کل قادر به پیش بینی تحملپریشانی (P<0/001 و R(2)=0/019) هستند؛ علاوه براین نتایج t-test مستقل نشانداد بین دانشجویانی که هرگز نماز نمی خوانند و دانشجویانی که اکثر اوقات و یا همیشهنماز می خوانند از لحاظ تحمل پریشانی تفاوت معناداری (P<0/001 و t=0/728)وجود دارد. به نظر می رسد با برنامه ریزی دقیق و اصولی در راستای گسترش باورهایمذهبی می توان به سلامت روانی افراد جامعه و به ویژه دانشجویان کمک قابل توجهی نمود.

رابطه پایبندی به نماز و نگرش مذهبی با تحمل پریشانی در دانشجویان Keywords:

پایبندی به نماز , نگرش مذهبی , تحمل پریشانی , دانشجویان