اثر تمرین ذهنی بر کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی کم توجهی و فرزند پروری والدین

هدف پژوهش : در سال های اخیر، روانشناسان و روانپزشکان به دنبال راه هایی برای کم کردن علایم اختلال بیش فعالی کم توجهی در میان مبتلایان به این اختلال بوده اند. بنابراین هدف پژوهش حاضر اثر تمرین ذهنی بر کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی کم توجهی و فرزندپروری والدین است. روش پژوهش: این مطالعه از نوع نیمه تجربی است، نمونه پژوهش حاضر 36 کودک با اختلال بیش فعالی کم توجهی و مادران آنان بود. آزمودنی ها در سه گروه تمرین ذهنی کودک به همراه تمرین ذهنی فرزندپروری والدین، گروه تمرین ذهنی کودک و گروه تمرین ذهنی فرزندپروری والدین به طور تصادفی تقسیم و در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و آزمون پیگردی با استفاده از مقیاس درجه بندی اختلال بیش فعالی کم توجهی کانرز ( 1991 ) و پرسشنامه فرزندپروری بورای ( 1997 ) مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس استفاده شد. یافته ها: یافته های این مطالعه کاهش معنی داری را در مشکلات رفتاری اختلال بیش فعالی کم توجهی کودکان، افزایش معنی داری در آگاهی هوشیار و کاهش معنی دار در شیوه فرزندپروری ناکارآمد نشان داد. بر همین اساس تمرین ذهنی برای کاهش مشکلات رفتاری کودکان موثر شناخته شد. نتیجه گیری: تمرین ذهنی می تواند نشانه های اختلال بیش فعالی کم توجهی را کاهش و سبب بهبود شیوه های فرزندپروری والیدن شود و این تغییرات می تواند مدت زمان طولانی تری نسبت به دیگر درمان های موجود برای اختلال بیش فعالی کم توجهی اثر داشته باشد.

Keywords:

اختلال بیش فعالی کم توجهی , تمرین ذهنی , فرزند پروری