جذب ارتعاشات خودتحریک فرایند تراش کاری به کمک جاذب ارتعاشی بهینه و بهبود منحنی حلقه های پایداری

یکی از عوامل موثر در کیفیت سطوح قطعه کار در ماشین کاری، ارتعاشاتماشینابزار میباشد. این ارتعاشات به سه نوع آزاد، اجباری، و خود تحریکتقسیم میشوند که مورد سوم مهمترین نوع ارتعاشات در ماشینکاریاست. کاهش این ارتعاشات منجر به افزایش نرخ برادهبرداری و عمر ابزارشده و کیفیت سطوح را بهبود میدهد. در این پژوهش به طراحی جاذبارتعاشی بهینه به عنوان یک روش کنترلی غیرفعال جهت جذب ارتعاشاتخودتحریک در فرایند ماشینکاری پرداخته میشود. ابتدا از مدل یکدرجه آزادی تراشکاری متعامد برای به دست آوردن معادله دیفرانسیلحرکت که از نوع غیر خطی و دارای تاخیر است، استفاده میگردد. سپسمعادله شبیه سازی شده و منحنی حلقههای پایداری برای سیستم با ابزارتیز و یا ساییده شده، بدون جاذب و همراه با جاذب به دست میآیند کهبهبود نمودارهای پایداری، بیانگر تاثیر روش کنترلی غیر فعال است.

Keywords:

تراشکاری , ارتعاشات خودتحریک , سایش ابزار , جاذب ارتعاشی بهینه , بهبود پایداری