بررسی اثر راهبردهای کنارآمدن با فشار روانی (بر اساس مدل لازاروس) بر میزانخودکنترلی و سلامت روان: مدلی برای ارتقاء سلامت روان بر اساس نظریه علاقه اجتماعی آلفرد آدلر

هدف از این پژوهش بررسی اثر راهبردهای کنارآمدن با فشار روانی (بر اساس مدل لازاروس) بر میزان خودکنترلی و سلامت روان با در نظر گرفتن نقش علاقه اجتماعی آدلر بود. روش پژوهش از نوع همبستگی چند متغیری با طرح همبستگی و مدلیابی با روش معادلات ساختاری بوده و جامعه مورد بررسی کلیه دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی درسال 1393 بودند. نمونه ی پژوهش شامل 380 نفر از دانشجویان دختر و پسر بود که از طریق روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. اطلاعات مورد نیاز به وسیله پرسشنامه راهبردهای مقابله ای توسط فولکمن و لازاروس 1985، پرسشنامه خودکنترلی گراسمیک و همکاران 1993، پرسشنامه سلامت عمومی GHQ گلدبرگ و ویلیامز 1988 مقیاس علاقه اجتماعی SSSI سولیمان ، 2005 پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری و برای تحلیل آن از آزمون معادلات ساختاری در نرم افزار لیزرل استفاده گردید. نتایج بطور کلی نشان داد که مدل مفروض برای بررسی رابطه بین متغیرها برازش دارد که براساس آن میان راهبردهای مقابله ای و خودکنترلی دانشجویان رابطه معناداری وجود داشت. همچنین میان راهبردهای مقابله ای و سلامت روانی دانشجویان رابطه معناداری با ضریب همبستگی r=0/16 وجود داشت که این رابطه به صورت مثبت و مستقیم بود. علاوه بر این راهبردهای مقابله ای به صورت غیر مستقیم از طریق علاقه اجتماعی r=-0/4 با سلامت روان در حد r=0/06 و رابطه معناداری وجود داشت که بطور کلی بیانگر قدرت تبیین راهبردهای مقابله ای بر سلامت روان و خودکنترلی دانشجویان بود. بر این اساس فرضیه های پژوهش مبنی بر پیش بینی کنندگی راهبردهای مقابله ای بر روی سلامت روان از طریق علاقه اجتماعی مورد تایید قرار گرفت. این یافته بدین معنی است که علاقه اجتماعی نقش تعدیلی در رابطه بین راهبردهای مقابله ای و سلامت روان دارد و باعث کاهش مشکلات سلامت روان می شود. بر این اساس در تصمیم گیری جهت کاهش مشکلات سلامت روان دانشجویان می توان هم راهبردهای مساله محور را بیشتر کرد و هم با تقویت علاقه اجتماعی و خودکنترلی از میزان راهبردهای هیجان محور کاست.

Keywords:

راهبردهای مقابله ای لازاروس , علاقه اجتماعی آدلر , خودکنترلی , سلامت روان