بررسی رابطه بین باورهای خودکارآمدی و امید به آینده با پیشرفتتحصیلی (مطالعه موردی: دانش آموزان مقطع متوسطه شهر رامیان)

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین باورهای خودکارآمدی و امید به آینده با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مقطع متوسطه شهر رامیان می باشد. برای این منظور تعداد 260 دانش آموز که شامل 139 نفر پسر و 121 نفر دختر با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و در این تحقیق که از نظر نوع هدف کاربردی و از جهت جمع آوری داده ها نیز توصیفی از نوع پیمایشی می باشد نمونه ها، به پرسشنامه های خودکارآمدی عمومی شرر و امید به آینده اسنایدر پاسخ دادند، و عملکرد تحصیلی دانش آموزان نیز از طریق معدل کل آنها در سال تحصیلی گذشته و نیمسال تحصیلی سال 92-91 اندازه گیری و مورد مقایسه قرار گرفت و برای تحلیل داده ها از ضرایب همبستگی و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج پژوهش به طور کلی نشان می دهد که خودکارآمدی و امید به آینده، می تواند پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را به شکل معناداری P<0.01 پیش بینی کند و بین خودکارآمدی و امید به آینده با پیشرفت تحصیلی دختران و پسران تفاوت معناداری وجود ندارد.

Keywords:

خودکارآمدی , امید به آینده , پیشرفت تحصیلی