احساس مسیولیت معلمی در تعلیم و تربیت

سمت مقدس تعلیم و تربیت، سیرت حسنه سفرای الهی است که برای تشکیل مدینه فاضله و اعتلای نفوس به فهم معارف ملکوتی و ارتقای عقول به معارج قدس ربوبی، مبعوث شده اند. قرآن کریم به عنوان چراغ پر فروغ، کاملترین برنامه و قوانین را برای سعادت بشر دارد در آیات نورانیش مکتب تعلیم و تربیت اسلامی را به زیبایی هرچه تمام ترسیم نموده است و خداوند را به عنوان اولین معلم بشر معرفی نموده که به پیامبرش در آغاز بعثت فرمود: اقرا باسم ربک الذی خلق، خلق الانسان من علق، اقرا و ربک الاکرم، الذی علمبالقلم، علم الانسان ما لم یعلم )علق 1 5 رسالت یک معلم قرآنی را همان رسالت خداوند و رسالت رسولان الهی در هدایت، سرپرستی و خروج از ظلمات به سوی نور و رشد و کمال بخشی انسان به قرب حضرت حق است، تعلیم و تعلم از شیون الهی است و خداوند، این موهبت را به پیامبران و او لیای پاک خویش ارزانی کرده است تا سیر هدایت را به بشر بیا موزند و چنین شد که تعلیم و تعلم به صورت سنت حسنه آفرینش در آمد. انسان نیز با پذیرش این مسیولیت، نام خویش را در این گروه و در قالب واژه مقدس(معلم) ثبت کرده است. لذا، مقام معلم مقام والایی است، مقامی است که بالاتر از مقام معلم نیست و که وارثان انبیاء شمرده می شوند. لذا، نگارنده با بررسی در آیات و روایات و نهج البلاغه ویژگی هایی که می تواند نگرشی کلی به مکتب تعلیم و تربیت اسلامی و جایگاه و رسالت معلم را در رشد و تعالی فرهنگ داشته باشد مورد بررسی قرار می دهد.

Keywords:

قرآن , نهج البلاغه , معلم , تعلیم و تربیت , مسولیت