نقش خودمهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی در پیش بینی راهبردهای حل مسیله اجتماعی دردانشجویان

در چند سال اخیر به نقش خودمهارگری به عنوان یک عنصر مهم فرهنگی در متون دینی و نیز پژوهش های روانشناختی مختلف به عنوان عاملی در ارتقای پیشرفت و موفقیت، توجه روز افزونی شده است. براین اساس، پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش خودمهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی در پیش بینی راهبردهای حل مسیله اجتماعی در دانشجویان انجام شد. پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش شامل دانشجویان 20 تا 24 ساله دانشگاه گیلان در سال 1394 بوده، که از این تعداد نمونه ای به حجم 100 نفر به شیوه نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های خودمهارگری (تانجی و همکاران، 2004) و راهبردهای حل مسیله اجتماعی (دی زوریلا و نزو، 2002) را تکمیل کردند. نتایج تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد که بین خود مهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی با حل مسیله اجتماعی همبستگی مثبت وجود دارد. (01/0> P). همچنین تحلیل داده ها با استفاده از رگرسیون گام به گام نشان داد که خودمهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی 31 درصد از تغییرات حل مسیله اجتماعی را تبیین می کند. آزمون تحلیل واریانس مدل پیش بینی حل مسیله اجتماعی از روی خود مهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی در سطح (001/0) معنی دار می باشد. بنابراین با توجه به نتایج پژوهش، به نظر می رسد دانشجویانی که از خودمهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی بیشتر برخوردارند، مسایل اجتماعی را به شیوه مطلوب تری حل می نمایند در حالیکه آن دسته از دانشجویانی که کمتر در خودمهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی موفق اند، حل مساله اجتماعی ناموفق تری دارند

Keywords:

خودمهارگری , حل مسیله اجتماعی , عنصر فرهنگی , دانشجویان