مقایسه تمایز یافتگی خود در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد و افراد بهنجار: مطالعه موردی

این پژوهش با هدف بررسی تفاوت در میزان تمایز یافتگی خود و مولفه های آن در دو گروه افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد و افراد بهنجار به منظور بررسی اثر تعیین کنندگی در پیش بینی میزان گرایش و تمایل به مصرف مواد انجام گرفت. روش پژوهش حاضر،علی - مقایسه ای و ازنوع مطالعه مورد- شاهدی بوده است.به این منظور،تعداد 35 نفر از مردان مبتلا به اختلال مصرف مواد که برای درمان به مراکز درمان سرپایی اعتیاد در شهر زنجان در بازه زمانی تحقیق مراجعه کرده بودند، به عنوان مورد(افراد دارای متغیر وابسته) و نیز تعداد 35 نفر افراد بهنجار از دوستان،نزدیکان و آشنایان و همراهان افراد مراجعه کننده به مراکز درمان سرپایی اعتیاد به عنوان شاهد(افراد فاقد متغیر وابسته)،به صورت نمونه در دسترس به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شده و به وسیله پرسشنامه آزمون تمایز یافتگی(DSI)(اسکورون و فریدلندر) تحت آزمون قرار گرفتند. نتایج حاصل تحلیل واریانس یک راهه ANOVA موید فرضیه های اصلی و فرعی تحقیق بود. به معنای دیگر در بین دو گروه افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد و افراد بهنجار از حیث سطح تمایز یافتگی خود تفاوت معنا داری وجود دارد. یافته های تحقیق نشان داد افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد نسبت به افراد بهنجار از سطح تمایز یافتگی پایین برخوردارمی باشند.همچنین از نظر مولفه های تمایزیافتگی خود شامل واکنش هیجانی و جدایی عاطفی حتی در سطح اطمینان 99 درصد بین مبتلایان به اختلال مصرف مواد و افراد بهنجار تفاوت معنی داری نشان می دهند.ولی در دو مولفه دیگر تمایزیافتگی خود شامل جایگاه من و هم آمیختگی با دیگران تفاوت معنی داری یافت نشد. نتیجه اینکه در فرایند تعلیم و تربیت والدین و نیز نهادهای متولی بر افزایش سطح تمایزیافتگی و توانایی تفکیک سطح هیجانات از مسایل و مشکلات مبتلا شده اهتمام ورزند.

Keywords:

تمایز یافتگی خود , واکنش هیجانی , جدایی عاطفی , جایگاه من , هم آمیختگی با دیگران