رابطه بین فعالیت جسمانی بر سطح رضایتمندی از زندگی دانشجویان دانشگاه مازندران

مقدمه: رضایت از زندگی به عنوان نشانه ای بازار از سازگاری موفقیت آمیز با تغییر در موقعیت های گوناگون زندگی تعریف می شود. رضایت از زندگی در عموم جمعیت از جمله دانشجویان یکی از شاخص های مهم تعیین کننده وضعیت سلامت روان است. در این ارتباط یکی از معمول ترین ابزارهای مورد استفاده SWLS است. مواد و روش: از بین دانشجویان دانشگاه مازندران 160 نفر (80 پسر و 80 دختر) با روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شده بودند، برای اندازه گیری متغیرها از پرسشنامه مقیاس رضایت از زندگی (SWLS) و جهت بررسی وضعیت بدن از ویژگی های آنتروپومتریکی سطح روبه بدن (BMI) و نسبت کمر به باسن (WHR) استفاده شد. طرح تحقیق از نوع همبستگی بود و برای تجزیه تحلیل داده ها از روش همبستگی پیرسون و آزمون انالیز واریانس یکطرفه استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین سطح رضایت از زندگی و سطح رویه بدن رابطه معکوسی غیرمعنی داری وجود دارد. یافته ها نشان دادند زنانی که BMI نرمال دارند. سطح رضایتمندی بالاتری نسبت به گروه های دیگر دارند. در حالیکه مردانی که دارای چاقی هستند سطح رضایتمندی بالاتری نسبت به سایر افراد دارند. نتیجه گیری: در نتیجه در میان دانشجویان ارتقای سطح فعالیت جسمانی برای سلامت جسمی، روانی و رضایت از زندگی اهمیت دارد. از اینرو جهت بهبود سطح رضایتمندی زندگی در دانشجویان افزایش فعالیت جسمانی توصیه می شود.

Keywords:

سطح رضاتمندی , فعالیت جسمانی , سطح رویه , بدن , نسبت کمر به باسن