بهینه سازی کارایی برخی علف کش های پس رویشی چغندر قند(Beta vulgaris L.) با استفاده ازمواد افزودنی و کاربرد چند مرحله ای علف کش

افزایش کارایی علفکشهای پسرویشی نیازمند کاربرد مواد افزودنی بهصورت اختلاط در مخزن و یا به کار رفته در ساختار فرمولاسیون می باشد. به منظور افزایش کارایی برخی ازعلفکشهای پسرویشی چغندرقند، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1392 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد، اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل؛ نحوه کاربرد علفکش (کاربرد یک مرحلهای و چند مرحلهای)، نوع علفکش (کلریدازون+دسمدیفام (کلردس)، دسمدیفام+فنمدیفام+اتوفومسات (دسفنتو)، و کلریدازون+دسمدیفام+فنمدیفام+اتوفومسات (کلردسفنتو) و ماده افزودنی (عدم کاربرد ماده افزودنی، آمونیوم سولفات، آدیگور و سیتوگیت) بود.نتایج نشان داد که بیشترین میزان عملکرد ریشه چغندرقند (29/110 تن در هکتار) در نتیجه کاربرد چند مرحلهای کلر دس به همراه آدیگورو بیشترین میزان عملکرد شکر (10/16تن در هکتار) در اثر کاربرد چند مرحلهای کلر دسفنتوبه همراه آدیگور حاصل شد. همچنین تیمار کاربرد چند مرحلهای دسفنتو بدون ماده افزودنی کمترین میزان عملکرد ریشه و شکر را (به ترتیب با 07/50 و 57/7 تن در هکتار) در بین تیمارهای آزمایشی داشت. کاربرد چند مرحلهای کلردس به همراه سیتوگیت و همچنین کاربرد یک مرحلهای کلر دسفنتوبه همراه سیتوگیت با کنترل کامل علفهای هرز بیشترین تاثیر را بر تراکم و زیستتوده کل علفهای هرز داشتند. در مقابل،تیمارهای کاربرد یک مرحلهای و چند مرحلهای دسفنتو به همراه آمونیوم سولفات، کمترین تاثیر را بر تراکم و زیستتوده کل علفهای هرز داشتند. نتایج حاصل از برازش معادله کاهش هذلولی دو پارامتره نشان داد که در غیاب علفهای هرز، بالاترین میزان عملکرد ریشه چغندرقند به ترتیب 62/104و 41/101تن در هکتار، و در صورتی که تراکم و زیستتوده کل علفهای هرز به 28/24 بوته در متر مربع و یا 13/479 گرم ماده خشک در متر مربع برسد، عملکرد ریشه چغندرقند 50 درصد کاهش خواهد یافت.

Keywords:

آدیگور , آمونیوم سولفات , دسمدیفام , سیتوگیت , کلریدازون