نقش منابع هیدروکربوری (نفت و گاز) در سازمان اکو

سازمان اکو یکی از سازمانهای منطقه ای در جهان کنونی می باشد، زیرا کشورهای مهمی که هم از موقعیت ژیوپلیتیکی و هم ژیواکونومیکی و هم ژیو استراتژیکی بر خوردار می باشند در این اتحادیه منطقه ای عضو می باشند. درشرایط جهان بی قطبی، در مقایسه با دوران جهان دو قطبی پس از جنگ جهانی دوم ، نقش همکاریهای منطقه ای مهم تروتعیین کننده ترشده است.سازمان اکو می تواند یک سازمان تاثیر گذار منطقه ای و جهانی باشد.این سازمان به لحاظ تعداد اعضا و وسعت جغرافیایی و حجم جمعیتی، پس از اتحادیه اروپا در جایگاه دومین اتحادیه منطقه ای در دنیا قرار دارد. اوراسیا و خلیج فارس که دو حوزه ژیوپولیتیک و ژیواکونومیک دنیا به شمار می روند، درون جغرافیای این سازمان اقتصادی و سیاسی قرار دارند. دسترسی مستقیم به آبراه های بزرگ جهان از جمله خلیج فارس، دریای عمان، اقیانوس هند، دریای مدیترانه، دریای سیاه و دریای خزر و همچنین وجود شبکه های ارتباطی گسترده در حوزه اکو، ظرفیت های فراوانی را برای این سازمان فراهم آورده است.بخش مهمی از انرژی هیدروکربوری در درون جغرافیای این سازمان منطقه ای است.امروزه انرژی نقش مهم حیاتی در امنیت و سیاست بین الملل بازی می کند .بازارهای جهانی انرژی و مسیرهای عبور آن در اکو می تواند زمینه همگرایی بیشتر اعضا را فراهم نماید.اگر چه سازمان اکو نتوانسته از ظرفیتهای خود به نحو مطلوب استفاده نماید و لی فاکتورهای همگرایی فراوانی در درون سازمان وجود دارد که می تواند آینده این سازمان را نوید بخش نماید.مقاله حاضر سازمان اکو را با تکیه بر عنصر انرژی و فاکتورهای همگرایی و واگرایی از راه تحلیل و توصیف آکادمیک مورد بررسی قرار می دهد

Keywords:

انرژی , اکو , همگرایی و واگرایی