امام خمینی، تفسیر و هرمنوتیک

در هرمنوتیک دو دیدگاه عمده وجود دارد، یکی سنت شلایرماخر و دیلتای و بتی که علم هرمنوتیک را (نظام عام روش شناختی نهفته در پس تاویل می انگارند)1 و دیگر، سنت پیروان هایدگر، از جمله گادامر که علم هرمنوتیک را (کاوشی فلسفی در خصوص خصلت شرایط لازم برای هرگونه ف هم محسوب می کنند).2یکی از موارد اختلاف این دو سنت، در نیت مولف است. آیا متن را باید با اتکا به قصد و نیت مولف فهمید یا این که نیت مولف گمراه کننده است و اثر موجودی است مستقل (ویلهلم دیلتای، کار خود را در زمینه هرمنوتیک متمرکز بر شناخت نیت مولف کرد.) 3هرش، از پیروان سنت دیلتای، مانند او معتقد است که: (نیت مولف باید معیاری باشد که به وسیله آن اعتبار یا صحت هر تاویل (توضیح معنای عبارتی) سنجیده شود. او سپس مدلل می سازد که این نیت، موجودی معین است که درباره آن می توان شواهد عینی جمع آورد و لذا وقتی که شواهد در دست باشد می توان به تعیین معنای آن پرداخت، و این معنی نیز به طور کلی معتبر شناخته خواهد شد. و بدین سان به نظر می آید که رویای دیلتای در خصوص تاویلی با اعتبار عینی به تحقق خواهد پیوست.)4