دیدگاه فقه گرایانه مفسران در قصه حضرت یوسف علیه السلام

پس از مجموعه های ادبی و لغوی، تفسیرهای فقهی یکی از گونههای تفسیری هستند که در ساحت قرآن و سایه معارف آن چهره می بندند. قریب به یک سوم آیات قرآن را رفتار و گفتار انبیا و اشخاصی از امتهای پیشین تشکیل میدهد. از سویی میزان نسخ ادیان گذشته و یا بازه زمانی آنها وضعیت کاملا مشخصی ندارد، ازاینرو با توجه به بهره گیری فقهی ایمه از آیات قصص، استفاده فقهی از آنها ضرورتی جدی است. بررسی موضوع نسخ در نگاه اصولی ان و مفسران نشان داده است که دیدگاه منقح و معینی از آنان درباره بهره های فقهی از این بخش قرآن وجود ندارد.نگاه فقه گرایانه مفسران در آیات قصه یوسف، در پژوهش نگارندگان بر روی سه مساله همکاری با حکومتهای باطل، جواز عقد ضمان، و جواز و عدم جواز صحنه سازی و نسبت دروغ به دیگران یا توجیه وسیله بهخاطر هدف مقدس متمرکز است. مقاله پیش رو که با استفاده از منابع کتابخانهای به روش توصیفی تحلیلی فراهم آمده است، ضمن توصیف چگونگی بهرهمندی فقهی مفسران و فقها از آیات داستانی قرآن، به نقد و بررسی کیفیت استدلال آنان پرداخته است که فقدان موضع واحد و معین درباره دایره حجیت شرایع پیشین و نسخ، از ثمرات این جستار در نگاه فقهی آنان به آیات مذکور و نشان از نیازمندی نگاه فقه گرایانه مفسران و فقها به تبیین چهارچوب نسخ و استنباط احکام از آیات داستانی است.