فرمولاسیون و ارزیابی پایداری ایمونوتوکسین نوترکیب DT-GCSF

ایمونوتوکسین نسل جدیدی از داروهای هدفمند است که در آن یک توکسین گیاهی یا جانوری با تکنیک مهندسی ژنتیک به یک ناحیه اتصالی، ملحق می گردد. ایمونوتوکسین DT-GCSF حاصل الحاق ژنتیکی توالی فاکتور محرک کلنی گرانولوسیت GCSF و توالی دو بخش فعال آنزیمی و انتقالی توکسین دیفتری DT است که توسط تکنیک SOEing PCR تولید شده است و می تواند برای درمان سرطان لوکمی حاد میلوییدی AML استفاده گردد. هدف از این پژوهش فرمولاسیون و بررسی پایداری ایمونوتوکسین DT-GCSF تولیدی در بافر فسفات در حالت همراه و بدون پایدارکننده سوربیتول به وسیله روش هایی همچون دو رنگ سنجی دورانی، خاموش کنندگی فلیورسانس و طیف سنجی مریی- فرابنفش است. برای این منظور، پروتیین هیبریدی DT-GCSF حاوی برچسب هیستیدینی در سویه E .coli BL21 (DE3) به فرم محلول بیان شد و به وسیله کروماتوگرافی تمایلی نیکل تخلیص گردید. سپس در بافر فسفات همراه 30 میلی مولار سوربیتول و بدون آن، در دمای 70 - ͦ C نگهداری شد. در ادامه، ساختار پروتیین DT-GCSF به وسیله دورنگ سنجی دورانی، خاموش کنندگی فلویورسانس به وسیله آکریل آمید و طیف سنجی مریی - فرابنفش در حالت های واسرشته unfold و انکوبه شده در بافر فسفات همراه و بدون سوربیتول مقایسه گردید. نتایج حاصل نشان داد که پروتیین نوترکیب بصورت فرموله شده در بافر فسفات حاوی سوربیتول، ساختارهای منظم تری را گرفته و پایدار می ماند. حال آنکه در شرایط بدون سوربیتول، پروتیین با گذشت زمان به حالت واسرشته نزدیک تر می گردد

Keywords:

ایمونوتوکسین , توکسین دیفتری , فاکتور محرک کلنی گرانولوسیتی , بیان , فرمولاسیون , پایداری