ارایه ایده فناورانه متناسب با اقلیم و بوم گرایی برای اسکان پس از سانحه

نگرانی دایمی مردم از سوانح و حجم بالای سکونتگاه ها که باید در مدت زمان کوتاهی پس از سانحه احداث گردد ایجاب می نماید که از نظام های ساختمانی ای استفاده شود که علاوه بر سرعت در احداث و عدم نیاز به نیروی متخصص برای برپایی، به شرایط زمانی و مکانی سانحه و همچنین ویژگی های مشترک سکونت گاه های دایم با مسکن موقت پاسخ مناسب بدهد. این مقاله با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و با مرور شرایط و ویژگی های فن آوری های انتخابی برای اسکان موقت و توجه به رویکردهای مرتبط با شرایط اقلیمی، استفاده از منابع تجدیدپذیر،مصالح خاکی و صرفه جویی در هزینه های ساخت مسکن پس از سانحه ارایه شده و دیدگاه هایی را مطرح می کند تا با بهره بردن از روش هایی که حفظ شرایط زیست محیطی را هدف قرار می دهد . فناوری هایی را که دارای قابلیت برپایی سریع و مجدد توسط مردم منطقه باشد به منظور احداث سکونتگاه پس از سانحه پیشنهاد می دهد تا در سطح وسیع کارایی خود را در دوره موقت حفظ نماید و همچنین با ساختاری که توسط خود مردم و نشات گرفته از بوم، اقلیم و فرهنگ آنهاست در دراز مدت مورد پذیرش و آسایش آنها باشد.

Keywords:

اسکان موقت , بومی سازی , فن آوری ساختمان , طراحی اقلیمی , مصالح خاکی