معماری پایدار با رویکرد بومی سازی و تاثیر اقلیم بر آن (نمونه موردی سیستان)

اوضاع اقلیمی از عوامل موثر در شکل دهی محیط های انسان ساخت می باشند، که مبین آن معماری سنتی کشورهای مختلف جهان، بویژه کشور خاورمیانه و از جمله کشور ما، سرشار از تجارب و نمونه هایی است که نشان دهنده ی راه حل های بسیار دقیق و حساب شده در سازگاری فضاهای کالبدی شهرها با اوضاع اقلیمی است. عناصر شهری در هماهنگی با محیط طبیعی و فرهنگی چهره ای خاص یافته اند و در بهره گیری از انرژی های طبیعی و مقابله با شرایط نامساعد و بسیار سخت اقلیم کاملا موفق بوده اند. خاستگاه معماری بومی منطقه سیتان ریشه در اقلیم و طبیعت منطقه دارد. منطقه ای با اقلیم گرم و خشک و نیمه بیابانی، برخوردار از بادهای 120 روزه که اگرچه گاها همراه با گرد و غبار است ولی تنها امکان رهایی ساکنین از گرمای طاقت فرسای تابستان می باشد. معماری بومی سیتان که در جهت شرقی و غربی گسترده شده فضاها هر کدام دارای چند عملکرد که در طول شبانه روز با یکدیگر همپوشانی دارند. از نظر فضایی شامل فضاهای بسته، نیمه بسته و باز می باشد. با توجه به شکل گیری و ترکیب معماری بومی و سنتی منطقه، این واقیعت بر ما آشکار می گردد که خصوصیات اقلیمی منطقه بطور قابل ملاحظه ای در شکل گیری معماری شهری تاثیر بی بدیلی داشته اند. در این تحقیق با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی سعهی شده تاثیر اقلیم بر معماریسیستان مورد بررسی قرار گرفته و راهکار و پیشنهادات متناسب با اقلیم منطقه ارایه گردد.

Keywords:

سیستان , معماری بومی , اقلیم گرم و خشک , فضای کالبدی