بررسی شاخصه های کیفیت محیطی و نظام بصری در بافت فرسوده شهری

در طراحی شهری و در فرآیند کیفیت محیط، نظام بصری عرصه های بافت فرسوده شهر از جایگاه والایی برخوردار است. اگر شهر را به مانند یک موجود زنده فرض کنیم برای ادامه زندگی به سرزندگی و نشاط نیازمند است. با شناسایی و تقویت عوامل موثر در سرزندگی فضاهای شهر و ایجاد رابطه بین عناصر بصری می توان شهر را احیا و سرزنده نمود. بافت های فرسوده شهری دارای ریشه های سکونتی ارزشمند با غنای فرهنگی، اجتماعی و معماری است. توجه نکردن به بافت فرسوده و فقدان نظام بصری اندیشیده شده متناسب با زمینه، موجب بروز اغتشاشات بصری و نزول کیفیت محیط های شهری به لحاظ زیبایی شناختی شده است. شهروندان به عنوان استفاده کنندگان اصلی، محیط بصری خود را درک نموده، معانی آن را مورد شناخت قرار داده و به صورت موثر به آن پاسخ می دهند. از این رو درک رابطه ی بین ادراک، شناخت و قضاوت زیبایی شناختی حاصل از ارزیابی موثر و به طور کلی میزان رضایتمندی شهروندان کلید برنامهریزی موفق می باشد. در این پژوهش با تحلیل بافت فرسوده شهری، رهنمودهایی مبتنی بر ساماندهی عناصر نظام بصری به منظور ارتقاء کیفیت محیط و رفع چهره خسته شهر ارایه شده است. درحقیقت پژوهش حاضر به دنبال آن است که چگونه می توان با استفاده از کیفیت روابط بین عناصر نظام بصری، سرزندگی و خوانایی از دست رفته بافت فرسوده شهری رابه ارمغان آورد. این نوشتار از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و مرور متون و منابع به عنوان ابزار جمع آوری اطلاعات در بستر مطالعات کتابخانه ای سود جسته است.

Keywords:

کیفیت محیطی , بافت فرسوده , نظام بصری , زیبایی شناختی