اثر کاربرد خاکپوش و محلول پاشی عناصر سلنیوم و بور بر وزن خشک بخش های مختلف اندام هوایی آفتابگردان روغنی

گیاه آفتابگردان یکی از مهمترین دانه های روغنی است. در این تحقیق اثر خاکپوش (بدون خاکپوش(شاهد ((m1)، کاه گندم به میزان 15 تن در هکتار (m2) و کود گاوی پوسیده به میزان 30 تن در هکتار(((m3، محلولپاشی سلنیوم در سه سطح :Se1) عدم کاربرد، 17 :Se2و 34 :Se3 میلیگرم در لیتر) از منبع سلنیت سدیم (Na2SeO3) و محلولپاشی بور در دو سطح :B1) عدم کاربرد و400 :B2 میلیگرم در لیتر) از منبع اسید بوریک (H3BO3) بر وزن خشک اندام هوایی آفتابگردان روغنی (هیبرید قاسم) در سه تکرار به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان (1394-95) بررسی گردید. صفات مورد بررسی شامل وزن خشک برگ، ساقه و طبق آفتابگردان بود. نتایج آزمایش نشان داد که اثر سلنیوم فقط بر وزن خشک ساقه معنیدار بود و بیشترین مقدار آن 2818/3) کیلوگرم در هکتار) در تیمار 17 میلیگرم در لیتر سلنیوم مشاهده شد. محلولپاشی بور سبب کاهش وزن خشک ساقه گردید درحالیکه کاربرد کلش گندم افزایش وزن خشک ساقه را در پی داشت. کاربرد خاکپوش کلش گندم وزن خشک طبق را نیز افزایش داد. بنابراین میتوان سطح 17 میلیگرم در لیتر سلنیوم و خاکپوش کلش گندم دو سطح مطلوب بر وزن خشک اندام هوایی در این آزمایش دانست و بیان کرد که محلولپاشی بور اثر ملموسی بر وزن خشک اندام هوایی نداشت.

Keywords:

دانه های روغنی , محلولپاشی برگی , مالچ کلش گندم , وزن خشک گیاه