تاثیر آبیاری زیرزمینی و مدیریت آبیاری بر مشخصه های رشد و اجزای عملکرد برنج در منطقه خشک و نیمه خشک

هدف اساسی مدیریت های نوین آبیاری برنج، افزایش بهره وری آب مصرفی و صرفه جویی آب در اراضی شالیزاری می باشد . برای بررسی تاثیر موقعیت سطح ایستابی بر بهره وری آب در کشت برنج،آزمایشی به صورت کشت گلدانی در قالب طرح آماری کاملا تصادفی در دانشگاه شهرکرد با چهار مدیریت آبیاری، شامل سطحی با کنترل سطح ایستابی در 2 سانتی متری روی سطح خاک (FI) زهکشی کنترل شده با کنترل سطح ایستابی در 20 سانتی متری زیر سطح خاک (CD20) وکنترل سطح ایستابی در 36 سانتی متری زیر سطح خاک (CD36) و آبیاری تناوبی (AI) انجام گردید. در طول فصل رشد چهار مرتبه نمونه برداری برای تعیین میزان ماده خشک برگ، ساقه ومیزان آماس نسبی برگ انجام گرفت ودر پایان فصل رشد میزان حجم اب مصرفی و میزان دانه تولیدی اندازه گیری و ثبت گردید. نتایج نشان داد کاهش عملکرد دانه برای تیمارهای CD20 و CD36 و AI به ازای هر یک واحد کاهش آب مصرفی به ترتیب به میزان 0/36 و 0/46 و 0/38 واحد می باشد. مدیریت آبیاری موجب کاهش معنی دارآماس نسبی در مراحل اول و دوم اندازه گیری در سطح احتمال 5 و در مرحله چهارم درسطح 1 درصد شد. کاهش ماده خشک تولیدی نیز تحت مدیریت آبیاری در مرحله دوم و چهارم در سطح یک درصد و در مرحله سوم در سطح احتمال 5 درصد معنی دار شد. اما کاهش آب مصرفی در تیمارهای CD20 و CD36 و AI موجب افزایش معنی دار 5 درصدی راندمان مصرف آب مبتنی بر عملکرد و افزایش معنی دار یک درصدی راندمان مصرف آب مبتنی بر زیست توده گردید.

Keywords:

آبیاری تناوبی , آماس نسبی , زهکشی کنترل شده , کاهش مصرف آب