بررسی رفتارهای خود تخریبی و علل آن ها در دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد

این پژوهش با هدف تعیین میزان شیوع رفتارهای خود تخریبی و بررسی علل آن ها در بین دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد به انجام رسیده است. پژوهش توصیفی از نوع زمینه یابی می باشد. حجم نمونه 873 نفر شامل 586 زن و 287 مرد بود که به شیوه نمونه گیری طبقاتی و بنا به میزان درصد دانشجویان دانشکده ها و جنسیت انتخاب شد. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق ساخته سنجش رفتارهای خودتخریبی و علل آن می باشد که در دو قسمت 31 پرسشی به منظور بررسی میزان شیوع رفتارهای خودتخریبی و 10 پرسشی برای بررسی علل احتمالی استفاده شد. مقدار ضریب آلفا کرانباخ در قسمت اول پرسشنامه برابر با 0/836 و در قسمت دوم پرسشنامه (0/857) محاسبه شد. روایی محتوای پرسشنامه به تایید متخصصان؛ اساتید و کارشناسان روان شناس دانشگاه فردوسی مشهد رسید. رفتارهای خود تخریبی دانشجویان با توجه به متغیرهایی از قبیل سن، جنس، وضعیت تاهل، محل سکونت و مقطع تحصیلی در حیطه نرمال با استفاده از آزمون های تی وآزمون آنالیز واریانس و در حیطه غیر نرمال از آزمون من ویتنی و آزمون کروسکال والیس مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج پژوهش حاکی از این امر است که تقریبا در مورد همه متغیر ها (سن، جنس، تاهل، محل سکونت و میزان تحصیلات) ورزش ناکافی (نداشتن فعالیت های حرکتی مناسب)، خواب زیاد، استرس،کم خوری افراطی و نداشتن تفریح و فعالیت های سالم مفرح دارای بیشترین میزان شیوع و رفتارهای مصرف دایم هرگونه مواد مخدر ،سرقت ،مصرف تفننی هرگونه مواد مخدر ،فرار از خانه وهم جنس بازی دارای کمترین میزان شیوع می باشند. میزان شیوع رفتارهای خودتخریبی در مردان بیشتر از زنان بوده. دانشجویان مهمترین علل شیوع رفتارهای خودتخریبی را به علل خانوادگی، روانی عاطفی و اجتماعی نسبت دادند.

بررسی رفتارهای خود تخریبی و علل آن ها در دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد Keywords:

رفتار , خود تخریبی , علل , دانشجو