بررسی پارامترهای موثر در خاک های مسلح شده با ژیوگرید ها بر کنترل نشست شالوده های سطحی

افزایش باربری و کاهش نشست پذیری جهت احداث پی های سطحی و حتی الامکان اجتناب از استفاده از پی های عمیق (شمع) به منظور کاهش هزینه های اقتصادی پروژه ها از اهمیت بالایی برخوردار است. یکی از روش های بهسازی خاک که می تواند با صرف هزینه نسبتا کمتری نسبت به سایر گزینه ها باعث افزایش باربری پی های سطحی گردد، استفاده از مسلح سازی خاک با ژیوسنتتیک ها است. یکی از ژیوسنتتیک هایی که هم اکنون در ایران جهت مسلح سازی خاک زیر پی ها مورد توجه و استفاده قرارگرفته ژیوگرید بوده که متاسفانه کارهای تحقیقاتی زیادی در مورد استفاده از آن ها در زیر پی ها صورت نپذیرفته و ضمنا بررسی ها نشان می دهد روش تدوین شده ای جهت نحوه محاسبه و طراحی آن ها ارایه نگردیده است. هدف از ارایه این پایان نامه ارایه راه حلی جهت ارزیابی نحوه افزایش باربری پی های سطحی در خاک های زیر پی است. در این پژوهش سعی شده است با استفاده از مدل سازی اجزای محدود با نرم افزار آباکوس اثر این ژیوگریدها در ظرفیت باربری خاکها بررسی گردند. همچنین در این پژوهش تاثیر فاصله و افزایش تعداد لایههای ژیوگرید در ظرفیت باربری خاک بررسی می شود و ملاحظه می شود که افزایش تعداد لایهها ظرفیت باربری را بالا میبرد ولی از یک حد بیشتر افزایش این لایه ها بیتاثیر بوده و در اصل استفاده بیشتر از یک تعداد بهینه مقرون به صرفه نیست.

Keywords:

ژیوسنتتیک , ژیوگرید , ظرفیت باربری , آباکوس , پی های سطحی , خاک های مسلح