بررسی معیارهای حضورپذیری شهروندان در مسیرهای عابر پیاده در سطح شهر

در اوایل قرن بیستم و با اختراع اتومبیل تحولات چشمگیری در جابه جایی انسان و کالا پدید امد و باعث کاهش زمانهای سفر گردید.افزایش سرانه مالکیت اتومبیل در جوامع صنعتی تغییرات عمده ای در سیستمهای شهرسازی به وجود اورد به طوری که خیابانها و شاهراههای بسیاری برای حرکت وسایل نقلیه احداث شدند.این امر موجب گردید تا در طراحی شهرها، اولویت اول به وسایل نقلیه موتوری داده شود و عابرین پیاده در درجه دوم اهمیت قرار گیرند. امروزه ،کاملا اشکار گردیده است که عابران پیاده برای حیات یک شهر ضروری هستند.تنها زمانی که پیاده هستیم به قدر کافی ازادیم تا با مردمان دیگر که در شهر سکنی دارند تعامل داشته و احساس کنیم که با انها راحت و در امنیت هستیم، بنابراین شهر به عنوان یک کل باید در جهت جذب عابران پیاده تلاش نماید. در این مقاله،سعی بر ان است با توجه به رویکردهای اخیر شهرسازی ،از روش مطالعات از طریق جدیدترین دیدگاههای صاحبنظران داخلی و خارجی حوزه شهرسازی ،معیارهای حضورپذیری شهروندان در مسیرهای عابرپیاده،مستخرج وتعیین گردد به طوری که شناسایی معیارهای مذکور از اهداف این مقاله می باشد.نتایج بدست امده از مطالعات صورت گرفته،نشان داد که حضورپذیری شهروندان در شهر گرو اهمیت به نیازهای انان در تمامی سطوح ابعاد طراحی شهری است ،در اینصورت است که می توان از شهروندان انتظار داشت که به اختیار برای سفر خود در سطح شهر،از مسیر پیاده استفاده کنند.

Keywords:

معیار , حضورپذیری , مسیرعابرپیاده , شهر