بررسی میزان حضورپذیری در فضاهای تجاری سنتی و معاصر

حضور به معنای رابطه مستقیم انسان و محیط است و برای درک یک فضا علاوه بر حواس پنجگانه و قوه تعقل توسط انسان به مبانی ورای ابعاد جسمی و روانی نیاز است پرداخته شود و از آنجا که میدانیم یکی از عمده عوامل ایجاد کانونهای اولیه بشر و اجتماعات انسانی ، مکانهای مبادله و بازارهای محلی بوده است به این دلیل که تبادلات اقتصادی و فرهنگی واجتماعی در آنها صورت می گیرد مقاله حاضر به بررسی تطبیقی حضور پذیری در بازار و مجتمع تجاری می پردازد و از آنجا که بازار به عنوان راسته اصلی در شهرهای کهن ایرانی مکانی با اهمیت بالا بوده است مبحث حضور پذیری در آن اهمیت می یابد در صورتیکه امروزه حضور در بازارها صرفا به دلیل رفع نیازهای ضروری می باشد که در ادامه باعث افول ارزشهای اجتماعی ، فرهنگی و بصری می شود. در این تحقیق که به روش تطبیقی و با رویکرد معرفت شناسانه صورت می گیرد با توجه به اینکه ساختارگرایی یک نظریه ی روش شناختی است که در آن می توان هر مسیله ای را مورد بررسی قرار داد و قوانین حاکم بر آن مسیله را استخراج کرد و از آن قوانین در پیش بینی مسایل بهره برد سعی براین است تا پس از بیان مفهوم حضورپذیری و اهمیت فضاهای جمعی مثل بازار به ضرورت بازنگری در آن بویژه در نمونه های جدید با عنوان مجتمع های تجاری پرداخته شود و نتایج حاصل از این تحقیق نشان دهنده لزوم ارتقا کیفیت مجتمع های تجاری و تقویت حضورپذیری آنها می باشد.