بررسی ضوابط طراحی معماری در بافت تاریخی و الگوهای طراحی در بافت تاریخی قم

معماری و بافت های فرسوده ی شهرهای سنتی ایران ، اوراق تاریخ فرهنگ و ظرف زندگی مردمی است که بنابر مغفول ماندن رو به ویرانی و تخریب گذاشته شده است .نسیان حاکم بر معماری و بافتهای سنتی حاصل تفکرات نوگرایانه ای است که از اواخر دوره ی قاجار در ساختار معماری ایران رسوخ نموده و اکنون نیز ادامه دارد تا جایی که معماری اصیل و ارزشمند ایرانی در سطح جامعه به فراموشی سپرده شده است .از ضروریات معماری کنونی ایران ، توجه به معماری اصیل و احیای بافت های تاریخی و ارزشمند گذشته است. از الزامات رسیدن به چنین مقصدی بازگشت به ارزش های فرهنگ پر معنی گذشته و نیز به روز کردن معماری و بافتهای ارزشمند موجود است. در این پژوهش با استفاده از روش تحقیق توصیفی – تحلیلی و با نگاهی به بافت های ارزشمند تاریخی و با تکیه بر مبنای فرهنگی نهفته در آن و نیز توجه به نیازمندیهای زندگی جامعه امروز ، سعی شده است به الگوهای طراحی در بافت قدیم دست یابیم. در این فرآیند توجه به اقلیم و فرم بومی بافت مانند مرکز محله ، واحد های همسایگی ، سلسله مراتب ، درون گرایی و توجه به نیاز های امروزی نظیر دسترسی اتومبیل از جمله الگوهایی است که باید در طراحی و باز زنده سازی بافتهای بومی مور دتوجه قرار گیرد.

Keywords:

بافت تاریخی , ضوابط طراحی در بافت , الگوهای طراحی در بافت تاریخی قم