عدم تعادل های فضایی، آمایش سرزمین و پیشرفت ایران

توسعه در هر مقیاس و سطحی باید بهصورت متوازن و متعادل صورت گیرد. برنامه های توسعه باید ایجاد تعادل و توسعه متوازن را به عنوان یکی از اهداف اصلی خود از مقیاس ملی (در بین مناطق و استانهای کشور) تا مقیاس محلی (بین محلات یک شهر) تعریف کنند. طرحهای آمایش سرزمین که در قالب استانهای کشور تعریف و تهیه شده است، عملا نمیتواند به این هدف نایل شود؛ قبل از مطالعات آمایش در مقیاس استانی، باید مطالعات اولیهای در مقیاس ملی در قالب آمایش بخشی انجام میشد تا پتانسیل و شرایط توسعه و نوعی تقسیم کار در سطح مناطق انجام شود. در حال حاضر مطالعات آمایش در سطح استان با جزییات کامل و حجم بسیار بالا درحال انجام است، اما این مطالعات نمیتواند منجر به تعادل در سطح ملی شود؛ در بهترین حالت ممکن نتیجه این طرح آن هم در صورت مطالعه کامل و پایبندی و اجرای اصولی آن، شناخت یک یا چند ظرفیت استان توسعه آن بخش است؛ حتی بسیار دور از ذهن است که این طرح به توسعه متوازن در سطح استان بیانجامد؛ از طرفی کنار گذاشتن مطالعات حاضر به دلیل انجام مطالعات کامل و عمیق و صرف زمان و هزینه منطقی نیست؛ بر این اساس به منظور دستیابی به تعادل و توازن در بین مناطق (استانهای کشور) پس از پایان طرحهای در حال انجام، لازم است مطالعاتی با تکیه بر مطالعات انجام شده در سطح ملی انجام شود و سیاست گذاری لازم برای ایجاد تعادل فضایی در سطح ملی انجام گیرد؛ اقدامی که باید قبل از تهیه طرحهای آمایش استان انجام میپذیرفت

Keywords:

عدالت فضایی , تعادل و توازن , آمایش سرزمین