امکان سنجی بهره وری سهم حمل و نقل در توسعه اقتصادی پایدار شهری مطالعه موردی کلانشهر شیراز

اقتصاد سبز پارادایم جدید توسعه اقتصادی با رویکرد همگام سازی دنیای امروز اقتصادی با محیط زیست به منظور استفاده بهینه ازسرمایه های طبیعی و بهره وری از منابع اقتصادی موجود جهان میباشد که در سال های اخیر بسیار مورد توجه سازمان ملل، کشورهای توسعه یافته و تا حدودی کشورهای در حال توسعه بوده است. هر چند تعریف واحد و مورد توافقی در مورد اقتصاد سبز وجود ندارد اما آن را مدل توسعه اقتصادی بر پایه توسعه پایدار و دانش اقتصاد محیط زیست میتوان دانست که علاوه بر کاهش خطرات زیست محیطی در پی بهبود سلامتی انسانها و ایجاد برابری اجتماعی نیز می باشد. شهرها و مناطق شهری با توجه به تمرکز افراد، زیرساخت ها، دانش، منابع و فعالیتهای اقتصادی نقش بسزایی در تحقق توسعه پایدار و ریشه کردن فقر در چارچوب اقتصاد سبز میتوانتد داشته باشند. از آنجایی که بخش حمل و نقل یکی از زمینه های اصلی توسعه اقتصادی شهرتلقی میشود؛ از دیدگاه کارشناسی، اولویت بندی سیاستهای یکپارچه سازی با محوریت توسعه حمل ونقل عمومی و به ترتیب ناشی از دریافت عوارض شهرداری در بخش حملونقل عمومی و ایجاد مسیرهای ویژه اتوبوس در کریدورهای شامل افزایش دسترسی و کارایی اتوبوسرانی در مناطق شهری دارای پتانسیل تقاضا، تخصیص بخشی از عواید ناشی از دریافت عوارض شهرداری در بخش حمل ونقل عمومی و ایجاد مسیرهای ویژه اتوبوس در کریدورهای پر تردد و بخش مرکزی شهر می باشند. در مقاله حاضر به تبیین جایگاه و نقش حمل و نقل شهری در تحقق اهداف اقتصاد سبز و بررسی استراتژیهای موثر در ایجاد سیستم حمل و نقل سبز در کشورهای در حال توسعه و در نهایت به ارایه پیشنهاداتی جهت گسترش حمل و نقل سبز در شرایط شهرهای ایرانی با تاکید بر کلان شهرشیراز پرداخته خواهد شد.

Keywords:

اقتصاد سبز , توسعه اقتصادی پایدار , حمل و نقل سبز , شهر سبز