تاثیر آموزش تنظیم هیجان گراس بر پرخاشگری نوجوانان مبتلا به اختلال طیف خفیف اوتیسم

پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی آموزش تنظیم هیجان بر پرخاشگری نوجوانان مبتلا به اوتیسم بود. این پژوهش در چارچوب طرح تجربی تک موردی با استفاده از طرح خط پایه (پیش آزمون) و دوره های پیگیری اجرا شده است. جامعه آماری این پژوهش را نوجوانان اوتیسم شهر تبریز تشکیل می دهد که در طیف خفیف این اختلال قرار دارند و برای دریافت خدمات آموزشی و درمانی به روانشناس مربوطه مراجعه کرده بودند و در مدارس عادی تحصیل می کردند. ازبین این نوجوانان نمونه ای به حجم دو نفر با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف و نمونه در دسترس انتخاب شدند و آموزش تنظیم هیجان گراس بر روی آن ها اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل نموداری و ترسیمی استفاده شد. علاوه بر تحلیل نموداری و ترسیمی، از درصد بهبودی نیز برای بررسی معناداری بالینی تغییرات استفاده شد. نتایج پژوهش نشان دادند که آموزش تنظیم هیجان گراس در پرخاشگری نوجوانان مبتلا به طیف خفیف اوتیسم موثر است.نتیجه گیری: دشواری در تنظیم هیجانها یکی از مشکلات نوجوانان مبتلا به طیف خفیف اوتیسم است و آموزش نحوه ابراز و مدیریت هیجانات به این افراد می تواند در کاهش پرخاشگری آن ها موثر واقع گردد

Keywords:

اوتیسم , نظم جویی هیجان , پرخاشگری