رابطه تدریس اثربخش با احساس تعلق به مدرسه و انگیزه پیشرفت در بین دانش آموزان دوره ی دوم متوسطه ی شهرستان ملکان در سال تحصیلی1395-96

هدف پژوهش حاضر، تعیین رابطه ی تدریس اثربخش با احساس تعلق به مدرسه و انگیزش پیشرفت در بین دانش آموزان متوسطه دوم شهرستان ملکان بود. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی و جامعه ی مورد بررسی، شامل کلیه دانش آموزان متوسطه دوم شهرستان ملکان در سال تحصیلی 1395-96 به تعداد 5827 نفر میباشد. با توجه به جامعه آماری، حجم نمونه آماری این تحقیق با استفاده از جدول کرجسی و مورگان 381 نفر انتخاب شد. روش نمونه گیری در این تحقیق، به صورت تصادفی طبقه ای نسبتی بود و بر اساس آن، 168 دانش آموز دختر و 213 دانش آموز پسر به عنوان نمونه انتخاب شدند. بنابراین 381 پرسشنامه در بین دانش آموزان توزیع شد و پس از جمع آوری و حذف داده های پرت، تجزیه و تحلیل داده ها با 350 پرسشنامه انجام گرفت. برای اندازهگیری متغیرهای تدریس اثربخش، احساس تعلق به مدرسه و انگیزش پیشرفت دانش آموزان به ترتیب پرسشنامه های 34 سوالی اقتباس شده از پرسشنامه دوست-فیضی، 27 سوالی بتی و وات و 29 سوالی هرمنس استفاده شد. به طور کلی نتایج نشان داد بین دو مولفه ی روش تدریس معلم و ویژگی-های فردی با احساس تعلق به مدرسه رابطه ی مثبت و معناداری وجود دارد، بین مولفه ی دانش پژوهشی با احساس تعلق به مدرسه رابطه ی منفی ولی غیر معناداری وجود دارد، بین مولفه ی دانش پژوهشی با انگیزش پیشرفت رابطه ی مثبت و معناداری وجود دارد، بین مولفه های روش تدریس معلم و ویژگیهای فردی با انگیزش پیشرفت رابطه ی مثبت ولی غیر معنادار وجود دارد، سهم عاملهای ویژگیهای فردی دانش آموزان و دانش پژوهشی در تبیین احساس تعلق دانش آموزان معنادار میباشند و سهم عامل دانش پژوه ی در تبیین انگیزش پیشرفت معنادار میباشد.

Keywords:

احساس تعلق به مدرسه , انگیزش پیشرفت , تدریس اثربخش