فلسفه اسلامی، تربیت و یادگیری مداوم

آدمی همواره در اعصار و زمان های گوناگون ناریخی همواره تصور و پنداری از نقطه اوج و کمال را در ذهن خود داشته است. به نظر می رسد از بین لوازم و ابزارهای گوناگون رسیدن به نقطه غایی آموزش و یادگیری نقشی ارزنده در حوزه فعالیت های بشر دارد. هدف این مقاله بررسی آموزش و یادگیری ، چیستی و چرایی آن در مکتب اسلام می باشد. نتایج تحقیق نشان دهنده آن است که آموزش و انتقال داده های معرفتی مربوط به نظام هستی ( خداوند، انسان و جهان)، همواره همراه با بار ارزشی و توجه عمده به محور خداوند می باشد. به عبارتی معیار و ملاک امر مربوط به آموزش خوب و بد نگاه اعتقادی آدمی است. در اسلام یادگیری امور به گونه ای است که به تنها مربوط به یک جنبه از اعمال آدمی نیست. یادگیری اسلامی محدود به یک محتوای ، روش و زمان خاص نیست؛ یادگیری تغییر دایمی زمانی و مکانی را در سطوح گوناگون زبانی، اعنقادی ( قلبی)، و عملی در انسان بوجود می آورد. بنابراین نگاه توحیدی مبنایی متقن در تعیین محتوی آموزشی می باشد که بر این اساس شکلی ویژه به یادگیری انسان می بخشد. انسان خلیفه الله بر اساس بینش توحیدی از زاویه خاص امکانات جهان هستی را مورد ملاحظه قرار می دهد و ارتباط انسان و خداوند پیوستگی ظریف و معناداری است که شکلی خاص به بادگیری و آموزش آدمی می بخشد. روش تحقیق توصیفی - تحلیلی است که ابتدا به جمع آوری اسناد و مدارک علمی کتاب، مقاله ، منابع اینترنتی و... اقدام شده و سپس به تحلیل و بررسی آنها پرداخته شده است

Keywords:

آموزش اسلامی , یادگیری , خداوند , هستی