بررسی عرفان از منظر پارادوکسیکال در دیوان امام خمینی (ره)

شعرشناسان هنگام بحث از شعر امام خمینی(ره) بیشتر به محتوای عرفانی و معنوی اشعار ایشان میپردازند و کمتر به ساختار و صورت شعر ایشان توجه میکنند. در اینکه شعر امام از نظر محتوای عرفانی بسیار قابل ملاحظه، غنی و بحق جزو بهترین اشعار عرفانی دوره ی معاصر است، جای تردید نیست؛ اما نباید فراموش کرد که شعر امام خمینی از نظر ساختار و صورت نیز ظرافتهایی دارد که در جای خود قابل برر سی ا ست لکن غالبا از دید منتقدان شعر پنهان مانده است. در این مقاله قصد داریم به بررسی سبک شخصی شعر امام (ره) از لحاظ فرم و ساختار پارادوکسیکال بپردازیم. متناقض نمایی یکی از جلوه های زیبایی بیان در ادبیات و آثار عرفانی و ادبی است. خصوصا متناقض نمایی در ادبیات عرفانی که رابطه نزدیکی نیز با مفهوم شطحیات دارد،معمولا به دو صورت ترکیب یا تعبیر می آید که در دیوان امام خمینی (ره) هر دو صورت به کار رفته است. آیا پارادوکس یا متناقض نمایی خصوصیت ذاتی تجربه ی عرفانی ایشانست و آیا محتوای تجربه ی عرفانی تنها با بیان پارادوکسی قابل انتقال است یا میتوان همان تجربه را بی آنکه بیان پارادوکسی داشت بیان کرد در این مقاله در پی پا سخگویی به این سوالها در تجربه های عرفانی مربوط به ا شعارعرفانی که بیان پارادوکسی دارند هستیم.

Keywords:

شعر امام خمینی(ره) , سبک شخصی , فرمالیسم , آشناییزدایی , پارادوکس