سیری در اسطوره شناسی با مطالعه موردی حکیم ابوالقاسم فردوسی

در این تحقیق ابتدا به تعریف اسطوره و اسطوره شناسی پرداخته شده و بیان شده که نخستین بار کلمه اسطوره در زبان فارسی توسط چه کسی و در کجا بوده است. سپس فهرست اساطیر ایران را در سه هزار سال نهضت نام برده ام و به توضیح چند مورد آن اکتفا نموده ام در ادامه به جامعه شناسی اساطیر در شاهنامه، سروده حکیم ابوالقاسم فردوسی پرداخته شده است. چون اسطوره ها در هر زمان و مکان تغییر می کنند. از مطالعه شاهنامه چنین برمی آید که فردوسی حکیمی است بدبین، بدین معنی که زندگی انسانی را از شر و درد سرشار می بیند. جهان و امور آن پوچ و بیهوده است و انسان مستمند که در چنین ورطه ای گرفتار آمده است تنها می تواند از راه مرگ به دولت آزادی میل کند. از این لحاظ فردوسی به کسانی چون ابوالعلای معری، شوپنهاور، فونها رتسان و هایدگر و افراد بسیار دیگر ماننده است. اسطوره، قصه ایست با خصلتی خاص نقل روایتی که در آن خدایان یکی یا چند نقش اساسی دارند. اسطوره شناسی علمی است که کارش طبقه بندی و بررسی مواد و مصالح اسطوره شناختی بر حسب روش تحلیل و وارسی دقیقی که در همه دیگر علوم تاریخی معمول است. به عبارت دیگر، اسطوره تلاشی برای بیان واقعیت های پیرامونی با امور فراطبیعی است. انسان در تبیین پدیده هایی که به علتشان واقف نوبده به تعبیرات فراطبیعی روی آورده و این زمانی است که هنوز دانش بشری توجیه کننده حوادث پیرامونی اش نیست. به عبارت دیگر، انسان در تلاش ایجاد صلحی روحی میان طبیعت و خودش اسطوره ها را خلق کرده است. امید است مورد توجه قرار گیرد.

Keywords:

اسطوره , قصه , فراطبیعی , شاهنامه , زروان , ناهید , میترا , رستم , اسفندیار , حکیم ابوالقاسم فردوسی