بررسی نواحی شهری و میزان تاب آوری دربرابر زلزله و ارایه راهکارها در زمینه کاربری های شهری(نمونه موردی : شهرستان الشتر)

شهرها به عنوان پیچیده ترین ساخته دست بشر با ریسک گسترده ای هم به دلیل محدوده وسیعی از مخاطرات و هم به دلیلی آسیب پذیری چندگانه شان مواجه هستند. تاب آوری شهری با توجه به مخاطرات بدین مفهوم است که شهر قادر به ایستادگی در برابر مخاطرات شدید طبیعی بدون صدمه دیدن از تلفات مخرب و خسارات، یا از دست دادن قدرت تولید یا کیفیت زندگی باشد درحالی که کمک زیادی از خارج از جامعه دریافت نکند.پژوهش حاضر با هدف بررسی وضعیت کاربری اراضی شهر در رابطه با تاب آوری شهر مقابل مخاطرات محیطی(زلزله) شکل گرفته است. روش تحقیق حاضربراساس هدف کاربردی – توسعه ای وبراساس ماهیت از نوع توصیفی- تحلیلی واز نظر زمانی مقطعی می باشد.جامعه آماری پژوهش به دو بخش کالبدی(شهر الشتر) و انسانی(شهروندان الشتری و متخصصان) تقسیم می شوند.در مورد متخصصان روش نمونه گیری هدفمند قضاوتی و حجم نمونه 30نفر و در مورد شهروندان روش نمونه گیری تصادفی ساده در نظر گرفته شد.برای دستیابی به اهداف تحقیق و پاسخگویی به سوال اصلی تحقیق از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و. همچنین تحلیل نقشه و فرآیند تحلیل سلسله مراتبی استفاده گردید. نتایج تحقیق نشان می دهد که شهر الشتر از تاب آوری مناسبی از نظر کاربری اراضی نسبت به زلزله برخوردار نیست و همچنین ناحیه یک کمترین میزان تاب آوری را در بین ناحیه های شهری الشتر دارد. نگاهی ویژه به مدیریت شهری با دید افزایش تاب آوری شهر می تواند میزان آسیب پذیری شهر را کاهش و بر میزان تاب آوری آن بیفزاد.

Keywords:

تاب آوری شهری , آسیب پذیری شهری , بحران محیطی , زلزله