بررسی مولفه های سنجش کیفیت محیط در بازسازی و نوسازی پس از سانحه

بلایا و مخاطرات طبیعی همواره به عنوان پدیده ای طبیعی در حیات کره زمین وجود داشته و خواهندداشت .وقوع بلایای طبیعی، نظیر سیل، زلزله، طوفان و گردباد در اغلب موارد تاثیرات مخربی برسکونتگاه های انسانی باقی گذارده است. ساختمانها و زیرساخت های این گونه مناطق را نابود کرده و عوارضاقتصادی و اجتماعی پردامنه ای بر جوامع بشری و کشورهای جهان تحمیل کرده است.بر همین مبنی در برنامه های بازسازی شهرهای سانحه دیده توجه به ارزش های فرهنگی، اجتماعی،معیشتی و هویتی شهروندان و معیارهای زیبایی شناختی شهری که اصلی ترین معیارها برای بالا بردنکیفیت یک محیط شهری بخصوص هسته های اصلی و هویتی شهری هستند.بالا بردن کیفیت محیط بعد از نوسازی و سوانح میتواند رضایتمندی اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطیو مدیریتی را در پی داشته باشد. بنابراین یکی از مهمترین مسایل در جریان یک بازسازی موفق توجه بهارزش های بومی و احیاء و افزایش کیفیت محیط شهری در محیط های سانحه دیده و همچنین بافت هایفرسوده شهری می باشد.این مقاله با هدف شناخت مفهوم کیفیت محیط شهری و شناخت معیارهای مناسب آن پس از نوسازی وسوانح را در ابعاد مختلف مورد بررسی قرار میدهد و به بررسی ادبیات مربوطه و تجربیات جهانی،معیارهای تاثیر گذار بر افزایش کیفیت محیط های شهری می پردازد، تا امکان سنجش میزان تحقق ودستیابی به اهداف مورد نظر در بازسازی مکانهای نابسامان شهری و سوانح دیده را تبیین کند و در نهایتمیزان دستیابی به این معیارها را در جریان بازسازی محدوده مطالعه موردی، مورد ارزیابی قرار گیرد .روش انجام این تحقیق بر مبنای روش تحلیلی– توصیفی میباشد. و با بررسی معیارهای سنجش کیفیتمحیط شهری استاندارد به توصیف و تحلیل مهمترین عوامل مهم در تعیین معیارهای مناسب محیطشهری بعد از بازسازی بافت های شهری و مناطق سانحه دیده می پردازیم.

Keywords:

کیفیت محیط , بازسازی , بافت های نابسامان , بافت فرسوده