مقایسه اثر بازخورد خودکنترلی و تخمین خطا بر اکتساب و یادداری تکلیف تعادلی

این تحقیق به منظور مقایسه اثر بازخورد خودکنترلی و تخمین خطا بر اکتساب و یادداری تکلیف تعادلی در کودکان و بزرگسالان انجام گرفت. در این تحقیق، 96 آزمودنی ( 48 کودک در دامنه سنی 8-12 سال و 48 بزرگسال در دامنه سنی 18-22 سال) از دانش آموزان آموزش و پرورش و دانشجویان دانشگاه اصفهان بر اساس نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند وسپس به طور تصادفی بر اساس دامنه سنی، جنسیت، برنامه دریافت بازخورد و تخمین خطا در 16 گروه قرار گرفتند. تکلیف مورد نظر حفظ تعادل به مدت 30 ثانیه بر روی دستگاهتعادل سنج بود. هر یک از گروه ها به مدت 4 روز در 8 دست ه 5 کوششی در دور ه اکتساب شرکت داشتند. در آخرین دسته روز چهارم، آزمون اکتساب و 72 ساعت پس از آن آزمونیادداری انجام گرفت. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل واریانس عاملی تحلیل شد. براساس نتایج، در مرحله اکتساب اثر اصلی نوع بازخورد معنی دار بود و زمان حفظ تعادلگروه خودکنترل در آزمون اکتساب به طور معنی داری بیشتر از گروه جفت شده بود، اما اثر اصلی جنسیت، دامنه سنی و تخمین خطا معنی دار نبود. در مرحله یادداری، اثر اصلی دومتغیر نوع بازخورد و جنسیت معنی دار بود، به طوری که زمان حفظ تعادل مردان در آزمون یادداری به طور معنی داری بیشتر از زنان بود، در حالی که اثر اصلی دامنه سنی و تخمین خطا معنی دار نبود P<0/05 با توجه به نظریه زیمرمن در خودتنظیمی که خودکنترلی نیز بخشی از آن است، نتایج حاصل به طور کلی این نظریه را تایید کرد. بر اساس یافته های این پژوهش نتیجه گیری می شود که شیوه تمرین خودکنترلی به ویژه بازخورد خودکنترلی در اکتساب و یادداری مهارت ها در کودکان و بزرگسالان موثر است. همچنین تخمین خطا در گروه خودکنترل در مرحله اکتساب عملکرد بهتری داشته است

Keywords:

بازخورد خودکنترل , تخمین خطا , یادداری , اکتساب , تکلیف تعادلی