اثر بازخورد خودکنترلی بر یادگیری تکلیفی پرتابی در کودکان 10 ساله مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم شهر همدان

هدف از پژوهش حاضر، مطالعه اثر بازخورد خودکنترلی بر یادگیری تکلیفی پرتابی در کودکان 10 ساله مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم شهر همدان بو د. نمونه آماری پژوهش شامل 20 کودک 10 ساله مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم بود که به صورت تصادفی در دو گروه بازخورد خودکنترلی و جفت شده قرار گرفته و به تمرین مهارت پرتاب کیسه 100 گرمی لوبیا با دست غیربرتر در 6 بلوک 90 کوششی پرداختند. به منظور ممانعت از آگاهی نسبت به نتایج، از عینک غواصی بدون دید استفاده گردید. درطول تمرین هر زمان که ازسوی گروه بازخورد خودکنترلی درخواست می شد، بازخوردی که نشان دهنده جهت و اندازه خطا بود به صورت کلامی به آنها ارایه می شود. در همین زمان، به فرد جفت شده با آزمودنی در گروه بازخورد خودکنترلی نی همان برنامه بازخوردی ارایه گردید. تنها تفاوت مابین دو گروه، توانایی کنترل دریافت بازخورد ازسوی آزمودنی ها بود. پس از 24 ساعت،آزمودنی ها در آزمون یادداری که شامل انجام 10 کوشش بدون دریافت بازخورد بود شرکت نمودند. تجزیه و تحلیل داده ها ازطریق آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تی نشان داد تفاوت مابین گروه بازخورد خودکنترلی و گروه جفت شده درطول مرحله اکتساب معنادار نبود؛ اما در آزمون یادداری این تفاوت معنادار بود. P<0.05 این یافته ها تایید مجددی بر این نکته می باشد که ارایه بازخورد به صورت خودکنترلی حتی در کودکان با اختلالات ژنتیکی به دلیل درگیری فعالانه تر یاگیرنده در فرایند یادگیری و افزایش انگیزش در یادگیرنده برای یادگیری سودمند می باشد.

Keywords:

اوتیسم , بازخورد خودکنترلی , یادداری , اجرا , یادگیری