مدلی برای بررسی اثر سیاست های مدیریتی حمل و نقل بر سفرهای بلند شهری با هدف کار (مطالعه موردی: شهر تهران)

سفرهای بلند با سواری شخصی بخش عمده ای از جابجایی شهروندان در فعالیت های روزانه شهر تهران را تشکیل می دهند. اینسفرها سهم عمده ای در وسیله-کیلومتر پیموده شده در شبکه و نهایتا نقش بزرگی در آلودگی های ناشی از حمل و نقل در شهر برعهده دارند. بر این اساس هدایت این سفرها به طریقه هایی چون حمل و نقل همگانی ضروری به نظر می رسد. در این مطالعه،مدیریت تقاضای سفرهای بلند کاری به محدوده مرکزی شهر تهران مورد نظر است. بر این اساس با استفاده از رویکرد چند سیاستیدر مدیریت تقاضای حمل ونقل، شناسایی اثرات پنج سیاست مدیریتی حمل ونقل شامل دو سیاست جذبی (کاهش زمان سفر سیستم های همگانی و بهبود دسترسی به سیستم های همگانی) و سه سیاست دفعی (قیمت گذاری سوخت، قیمت گذاری پارکینگ و اخذ ورودیه به مرکز شهر) در سفرهای کاری به مرکز شهر تهران مورد بررسی قرار گرفته است. طراحی این مطالعه در راستای امکان پذیری بررسی سیاست های ترکیبی مدیریتی حمل ونقل انجام گرفته و این مطالعه از طریق مصاحبه حضوری با 240 نفر استفاده کننده از سواری شخصی در سفرهای کاری بیشتر از 8 کیلومتر صورت گرفته است. در این راستا ضمن تهیه مدل رفتاری انتخاب وسیله مسافران در قالب یک مدل لوجیت چندجمله ای، متغیرهای مربوط به سیاست ها، مورد بررسی دقیق تری قرار گرفته اند و کاربرد مدل برای سیاست قیمت گذاری ورودی به محدوده مرکزی شهر نیز ارایه گردیده است.

Keywords:

مدیریت تقاضای حمل ونقل , سفرهای بلند , مسافت , سیاست گذاری , مدل لوجیت