اثر چهار و هشت هفته تمرین استقامتی منظم بر برخی شاخص های انعقادی موش های صحرایی نر در دوران بلوغ

رشد سیستم انعقادی در دوران رشد سبب میشود تفاوت های مهمی در فعالیت فاکتورهای کودکان، در مقایسه با بزرگسالان ایجاد شود. هدف این پژوهش بررسی اثر یک دوره تمرین استقامتی بر برخی شاخصهای انعقادی در موش های صحرایی نر بالغ و نابالغ با نژاد ویستار است. 42 سر موش نژاد ویستار (سه هفته) به سه گروه کنترل 26) سر) و تجربی 16) سر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی طی چهار و هشت هفته، با تکرار پنج بار در هفته و با شدت معین اجرا شد. نمونه های خونی، قبل و 24 ساعت پس از آخرین فعالیت بدنی (چهار و هشت هفته تمرین) گرفته شد. فیبرینوژن، PT و APTT همه گروهها، با شیوههای استاندارد آزمایشگاهی اندازه گیری شد. یافته ها، با استفاده از آزمون t مستقل و آنالیز واریانس یکطرفه7 و توکی تجزیه و تحلیل شد. سطح معنیداری آماری (P<0/05) در نظر گرفته شد. فیبرینوژن موش ها در دوران بلوغ، پس از چهار هفته تمرین منظم، افزایشی معنیدار داشت (P= 0/000)، اما هشت هفته تمرین در سطوح فیبرینوژن موش های بالغ تفاوت معنیداری ایجاد نکرد .( P=0/771) مقادیر PT گروه های تجربی دوران بلوغ و بالغ، پس از هشت هفته تمرین کاهشی معنیدار داشت (به ترتیب 0/027 و ( P=0/025 و APTT نیز در تمام گروه های تجربی با کاهش معنیدار توام بود .( P=0/000) نتایج این پژوهش نشان داد سیستم انعقادی، قبل و پس از دوران بلوغ تفاوت های قابل ملاحظه ای دارد که باید از نظر فیزیولوژیکی مورد توجه قرار گیرد؛ بنابراین نوع برنامه تمرینی در سنین مختلف میتواند اثرات متفاوتی داشته باشد.

Keywords:

تمرین استقامتی , عوامل انعقادی , بالغ , دوران بلوغ