تاثیر تمرینات تناوبی شدید و تمرینات تداومی متوسط بر شاخص های هوازی و بیهوازی در پسران ورزشکار

هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر برنامه تمرین تناوبی شدید و تمرین تداومی متوسط بر حداکثراکسیژن مصرفی (VO2max)، آستانه تهویه ای (VT) و نقطه جبران تنفسی (RCP)، زمان اجرای دو 3000 متر و همچنین اوج توان تولیدی (PPO) و میانگین توان تولیدی (MPO) بود. بدین منظور،تعداد 24 بازیکن فوتبال دانشگاهی داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. آنان به صورت تصادفی به دو گروه تمرین تناوبی 12) نفر) و گروه تمرین تداومی 12) نفر) تقسیم شدند. هر جلسه تمرینی شامل 10 دقیقه گرم کردن، برنامه تمرین تناوبی 6-10) تکرار دویدن 30 ثانیهای با شدت تمام و استراحت 4 دقیقه بین هر تکرار) یا برنامه تمرین تداومی 45) دقیقه دویدن با شدت 70 درصدVO2max هر آزمودنی) و 5 دقیقه سرد کردن بود که 3 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته متوالی اجرا شدند. به دنبال مداخله تمرینی 7/6) VO2max درصد در مقابل 8/9 درصد)، 4/5) VT درصد در مقابل 3/9 درصد) و 4/2) RCP درصد در مقابل 3/8 درصد) افزایش، و زمان اجرای دو 3000متر -4/4) درصد در مقابل -4/2 درصد) کاهش معنی داری به ترتیب در گروه تمرین تناوبی و گروه تمرین تداومی نشان دادند .(p ≤ 0/05) تغییرات این متغیرها بین دو گروه، تفاوت معنی داری با همدیگر نداشتند .(p > 0/05) همچنین، افزایش 8/3) PPO درصد) و 10/9) MPO درصد) تنها در گروه تمرین تناوبی معنیدار شد .(p ≤ 0/001) به نظر میرسد برنامه تناوبی شدید با روش تمرینی حاضر در مقایسه با تمرین تداومی متوسط، باعث سازگاریهای مشابهی در آمادگی قلبی- تنفسی و اجرای استقامتی میشود. همچنین، برنامه تناوبی شدید باعث افزایش همزمان در ظرفیت بی هوازی میشود.

Keywords:

برنامه تمرین تناوبی , برنامه تمرین تداومی , شاخصهای هوازی , شاخصهای بیهوازی