تاثیر شش هفته تمرین پلایومتریک با زمان بندی غیرخطی بر تغییرات هورمونی، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پای مردان ورزشکار (زمان بندی غیرخطی تمرین پلایومتریک و تغییرات هورمونی)

هدف از پژوهش حاضربررسی، تاثیر زمان بندیهای مختلف تمرین پلایومتریک بر تغییرات هورمونی، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پا می باشد. بدین منظور، 36 ورزشکار مرد (با میانگین سنی 21/58±2/64 سال، قد 174/42±6/01 سانتیمتر ووزن 69/9±05/68کیلوگرم) به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت نمودند. پیش آزمون شامل:اندازه گیری متغیرهای آنتروپومتریکی، سطح مقطع عضلات ران، شاخص ارتجاعی عضلات پا و خون گیری ناشتا بود. درادامه، آزمودنی ها به سه گروه تمرینی موجی روزانه، موجی هفتگی و سنتی و نیز یک گروه کنترل تقسیم شدند و برنامه تمرینی به مدت شش هفته و هر هفته سه جلسه انجام گرفت. شایان ذکر است که پس از 48 ساعت از آخرین جلسه تمرین، پس آزمون بهعمل آمد. همچنین، تغییرات بینگروهی با روش آماری آنکوا و آزمون تعقیبی ال اس دی بررسی گردید و تغییرات درونگروهی نیز با استفاده از آزمون تی زوجی آنالیز گشت. سطح معناداری نیزمعادل((P€0.05 در نظر گرفته شد. یافته ها نشان میدهد که زمان بندی موجی روزانه و موجی هفتگی تمرین پلایومتریک باعث افزایش معنادار غلظت استراحتی هورمون تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و سطح مقطع عضلات ران نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل شده است. زمانبندی سنتی تمرین پلایومتریک نیزتنها منجر به بهبود معناداری نسبت به پیش آزمون شده است. علاوه براین، براساس نتایج مشخص میشود که هر سه نوع زمان بندی تمرین پلایومتریک تاثیر معناداری بر شاخص ارتجاعی عضلات پا نداشته اند. با توجه به نتایج و درصد تغییرات به نظر میرسد که زمانبندیهای غیرخطی تمرین پلایومتریک در بهبود تغییرات هورمونی، وضعیت آنابولیسم، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پا، دارای کارایی بیشتری نسبت به زمان بندی سنتی میباشند.

Keywords:

زمان بندی , تمرین پلایومتریک , تغییرات هورمونی , هایپرتروفی عضلانی , خاصیت ارتجاعی عضلات پا