بررسی طراحی معماری فضاهای آموزشی از دیدگاه افزایش حس رضایت

در عصر حاضر اکثر فضاهای آموزشی در ایران مانند مدارس و دانشگاه ها محیط هایی صرفا جهت برگزاری کلاسهای درس بوده و توجهی به کیفیت فضایی نشده است. در صورتی که مدرسه و فضاهای آموزشی از مهم ترین کالبدهای اجتماعی، تربیتی و آموزشی هر جامعه ای می باشد و تاثیراتی که محیط بر انسان خواهد گذاشت می تواند در جهت ارتقای سطح فهم و درک دانش آموزی که در آن محیط مشغول به تحصیل است مورد توسعه قرار گیرد . اگر محیط های آموزشی با توجه به روحیات و نیازهای دانش آموزان، معلمان و کارکنان آن مکان طراحی شود به طبع حضور فعال و با نشاط در محیط حس می شود. ولی متاسفانه آنچه در معماری مدارس امروزه دیده می شود نبودن محیطی طراحی شده است. این نوشتار بر آن است این کمبودها و علت های آن را مورد مطالعه قرار دهد. این مقاله به روش تحلیلی – توصیفی و برپایه مرور منابع کتابخانه ای در زمینه روانشناسی محیط و عوامل موثر بر افزایش حس رضایتمندی در افراد حاضر در محیط های آموزشی نگارش شده است. طی تحقیق انجام شده، کیفیت محیطی از عوامل موثر بر عامل حس رضایت معرفی شده است و طبق روانشناسی محیطی به این نتیجه رسیده ایم که وجود حس رضایت تنها به کیفیت محیطی وابسته نیست، بلکه عامل های دیگر مانند عوامل عاطفی (دلبستگی مکانی) نیز موثر است.