کیفیت معماری برای کودکان سرطانی بر اساس ادراک آنان از محیط به مثابه پلاسیبو

کودک داده های موجود در محیط اطرافش را از طریق ادراکات حسی اش دریافت میکند، شکلی از دریافت که به طور شگفت انگیز سریع عمل میکند. او همواره در حال رد و بدل اطلاعات و داده ها با محیط خود است. زمانی که کودک مبتلا به سرطان می شود، مسایلی برای او مطرح می شود که چرا به این بیماری دچار شده است. بدین وسیله به جست وجوی معنای رنج می پردازد و جریان رشد معنوی او تسریع می یابد. بنابراین سرطان ضمن ایجاد مشکلات جسمی برای مبتلایان، سبب بروز مشکلات متعدد اجتماعی و روانی نیز می شود. کودکان مبتلا به سرطان قبل از هر درمان و در حین هر درمانی نیاز به تسکین روحی و حمایت دارند. می توان گفت این عوامل محیطی در فضایی که تنش کمتر و کیفیت بالاتری دارد، تاثیری چشمگیر دارد که هدف اصلی این پژوهش را دربر می گیرد. در این پژوهش ملاک عمل و هدف اصلی که به عنوان هدف پژوهشی مطرح است، معرفی مفاهیم تاثیرگذار در طراحی فضاهای معمارانه و تلاش برای ایجاد فضایی متکی بر حواس و ادراک کودکان و استفاده بهتر از آن در خلق فضایی با کیفیت است که بر اساس نظریات مبتنی بر روانشناسی محیط معماری شکل گرفته است. در این پژوهش ضمن معرفی چندی از مفاهیم محیطی که ادراک کودک را دچار اغوا و کژفهمی می کند، آن ها را پلاسیبو معرفی کرده و با بررسی این مفاهیم، به تحلیل نتایجی در خصوص تاثیر کیفیت فضای معمارانه، بر ذهن و سلامت کودکان می پردازیم.

Keywords:

کیفیت فضاهای درمانی , ادراک کودکان , کودکان سرطانی , معماری به مثابه پلاسیبو