اصول و نقش معماری تعاملی در ارتقا کیفیت فضاهای جمعی

همان طورکه می دانیم فضاهای عمومی شهر، کانون تجربه حیات جمعی شهروندان هستند وکیفیت این فضاها در کیفیت زندگی مردم نقش موثری دارند همچنین ادراک پذیری یک فضا به نحوی که درک موثری از خود ارایه دهد در نمود فضا میان مخاطبان موثر است. امروزه توجه صرف به جنبه کمی طراحی فضا و نگاه یک بعدی به آن، عدم پویایی و نوآوری و عدم توجه به تعامل انسان و محیط سبب کاهش کیفیت اغلب فضاهای معماری شده است. در سال های اخیر، با ظهور کامپیوتر و تلفن همراه و بروز گونه ای متفاوت از تعاملات بشری، تکنولوژی تاثیرات عمیقی بر روی بسیاری از جنبه های علمی و کاربردی معماری معاصر گذاشته است و راهی جهت تغییر تدریجی در افکار و ذهنیت طراحان پدید آمده است تا با شفاف کردن نیازها و تطبیق آنها با خواسته های انسان، در جهت پیشرفت به تعامل با تکنولوژی بپردازند. در این راستا هدف از این مقاله پرداختن به مفاهیم و اصول تعریف شده معماری تعاملی و حوزه های مرتبط با این زمینه می باشد تا در طراحی فضاهای معماری جمعی در کنار توجه به پارامترهای مختلفی چون اقلیم، فرهنگ، فعالیت های فردی وجمعی به پویایی و نوآوری های تکنولوژیک و تعامل انسان، محیط و بنا هم توجه شود. تحقیق حاضر از نوع تحقیقات بنیادی با روش توصیفی-تحلیلی و جمع آوری اطلاعات براساس مطالعات کتابخانه ای (اسنادی) می باشد که به معرفی نقش مثبت معماری تعاملی در پر نمودن فضاهای خالی از پردازش های اتوماتیک در طراحی و ارتقاء کیفیت فضاهای معماری می پردازد. بنابراین به تعبیری معماری تعاملی طرح کلی، دیدگاهی برای آینده، از طریق ترکیب و یکپارچه سازی تکنولوژی جدید، تعامل انسان و محیط می باشد. در نهایت آن چه لازم است رخ دهد ارتباط خلاقی ست که مخاطب با ادراک خویش برقرار می کند. این ارتباط که منجر به رفتارهای تعاملی خلاق در جامعه می گردد، ماهیتی ست که فضاهای جمعی را از بسیاری از فضاهای شهری متمایز می کند.

Keywords:

معماری تعاملی , فناوری در معماری , طراحی معماری , فضاهای جمعی