بررسی معناشناختی اصطفاء و پیوند آن با مقام امامت ابراهیم (ع) در قرآن کریم

خداوند متعال در مقام ذات، در حجاب ذات پوشیده بود و حقیقت او هیچ تجلی و ظهوری نداشت واز آنجا که دوست داشت عین خود را در عالم مشاهده نماید، انسان کامل را بر صورت خویش خلق کردتا از اسماء و صفات و ذات او خبر دهد. خداوند در قرآن کریم از انسان های کامل با نام مصطفین و اخیاریاد نمود. در این میان، ابراهیم (ع) نه تنها خود، که دین او هم اصطفاء شد و برگزیده الهی گردید. ابراهیم(ع) پس از آنکه دارای مقام نبوت، آنگاه، رسالت و در آخر، خلت شد، خداوند به او مقام امامت را نیزعطا نمود. این پژوهش بر آن است تا با استفاده از دانش معناشناسی از پس دو نگاه جزء نگر و کل نگر، بهبررسی روابط بینامتنی و مولفه های معنایی موثر در داستان ابراهیم (ع) پرداخته تا در عمق لایه های معناییقرآن به مفهوم والای حب الهی نایل گردد.

Keywords:

معناشناسی , اصطفاء , برگزیدگی , روابط همنشینی , حب الهی