بررسی تجارب ذینفعان از ناکارآمدی سرای محلات در منطقه 3 شهر تهران

مدیریت محلی اصلی ترین نیروی محرکه برای یکپارچه سازی کلیه ذینفعان در فرایند ساخت شهر به حساب می آید. رویکردی که به حرکت به محور انسان-محیط استوار می باشد و توسعه امکانات اقتصادی با توجه به ملاحظات محیطی و عدالت اجتماعی در را مورد توجه قرار می دهد. در این راستا شهرداری تهران به منظور عملیاتی کردن رویکرد مورد بحث اقدام به تاسیس سرای محلات در سطح شهر نمود تا بتواند نقش مهمی در شکل گیری روابط میان مردم و پیوند اجتماعی ایفا کند.هدف این پژوش تحلیلی بر ادراک ذی نفعان کلیدی سرای محلات با روش کیفی مبتنی بر روش پدیدارشناسی می باشد. گرداوری اطلاعات از طریق مصاحبه نیمه ساختار یافته از 3 گروه ذی نفع کلیدی (مدیران، جامعه مدنی، بخش خصوصی) از طریق ماتریس قدرت علاقه انتخاب شده اند بدست آمده است. تعداد شرکت کنندگان در مصاحبه 30 نفر انتخاب گردید. روش انتخاب نمونه ها از طریق نمونه گیری هدفمند از نوع گلوله برفی بوده است. مصاحبه ها با یک سوال کلی در رابطه با علل ناکارآمدی سرای محلات در جذب شهروندان آغاز گردید. یافته ها و اطلاعات استخراج شده از طریق مقوله بندی مصاحبه ها، برجسته کردن موارد عمده، نظم دهی، به مستندات (کدگذاری) و تفسیر اطلاعات بررسی و تجزیه و تحلیل شد.یافته های تحقیق نشان دهنده، 9 زیر مضمون شامل بومی نبودن مدیران، ناهماهنگی سرای محلات با سایر نهادها، موازی کاری، کم توجهی به وضعیت حقوقی کارکنان سراف کم رنگ بودن نقش مردم در سیاست گذاری برنامه ها، فقدان نیازسنجی در برنامه های اجرایی سرا، پایین بودن کیفیت برنامه ها، ایجاد نگاه درآمدزا به سرا، شعار زدگی در برنامه های سرا که نهایتا دو زیر مضمون اصلی یعنی مسایل مربوط به مشکلات ساختاری، نهادی و مشکلات حوزه عملکردی عوامل اصلی ناکارامدی سرای محلات بدست آمد.

Keywords:

مدیریت محله , محله محوری , ذینفعان , سرای محله , منطقه 3