زبان عرفانی شمس از دریچه ی مکاشفات صوری

این مقاله نشان می دهد که شمس تبریزی در بیان مکاشفات صوری خود از بیان صریح و موجز و بدون زینت استفاده میکند.بیان مکالمات با خداوند، برای نشان دادن شخصیت بی پروای شمس است و نه صرفا بیان مکاشفه. در این مکاشفات، کمتر از رویت خداوند به صورت تمثل، مطلبی بیان شده است، بلکه بیشتر تمرکز بر حاسه ی شنوایی است و گفتگوی دوجانبه شمس و خداوند، برعکس معمول عرفا که بیشتر رویت خداوند را در صور گوناگون در مکاشفات خود دارند. اما در بیان مکاشفات عوالم غیب (بهشت و قیامت و جهنم) بیشتر تاکید بر قوه ی بینایی است که میتواند متاثر از دیدگاه هستی شناسیک وی باشد که جهان را حجابی بر عالم میبیند و با برداشتن این حجاب، حقیقت قابل رویت میشود.

Keywords:

شمس تبریزی , مقالات شمس , مکاشفه , حواس پنجگانه.