بررسی موانع و محدودیت های توسعه شهری پایدار در بافت های فرسوده ( نمونه موردی: محله شیوا در تهران)

امروزه مباحث توسعه پایدار به عنوان شاخص های اصلی برنامه ریزی های شهری مورد توجه بسیاری از کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه قرار گرفته است. در این راستا، اقدامات انجام شده در زمینه بهسازی، نوسازی و بازسازی بافت های فرسوده با رویکرد توسعه پایدار، گونه های متفاوتی از مداخله در این گونه بافت های مساله دار برای رسیدن به توسعه شهری پایدار است. امروزه بافت های قدیمی اکثر شهرها در اثر تحولات جدید، عملکرد گذشته خود را از دست داده و به سمت نابودی رفته اند. حل مشکلات بافت های فرسوده، نیازمند برخوردی صحیح، بنیادین و چند جانبه و نه صرفا کالبدی، با این موضوع است. در سال های اخیر در شهر تهران با توجه به اهمیت یافتن بحران زلزله و آمار بالای فرسودگی در بناهای موجود، معضل بافت های فرسوده به امری جدی و غیر قابل حل تبدیل گردیده است. به دلیل اهمیت بالای این قضیه، شناسایی معضلات بافت فرسوده محله شیوا در تهران که دارای فرسودگی شدید کالبدی، اقتصادی و اجتماعی می باشد به عنوان موضوع این پژوهش قرار گرفت. روش تحقیق در این پژوهش روش تحلیلی- توصیفی با استفاده از داده های کتابخانه ای می باشد. برای تبیین ویژگی های مختلف محله از عکس ها، نقشه ها، نمودارها، جداول و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از جدول سوات استفاده شده است. آنچه که این پژوهش بر آن است، ابتدا، شناسایی مسایل و مشکلات موجود در بافت محله شیوا و بررسی پتانسیل ها و خطرات احتمالی پیش روی آن، سپس ارایه راهکارهای مناسب با توجه به شاخص های توسعه شهری پایدار برای رسیدن به محله ای پایدار می باشد؛ با این هدف که بتوان قدمی در جهت احیای دوباره این بافت برداشت و این محله در آینده از نظر زیست محیطی و اقتصادی قابل دوام و از نظر اجتماعی دارای برابری باشد.

Keywords:

بافت فرسوده , توسعه پایدار , بهسازی و نوسازی , محله شیوا